Dag 15: Valkenburg, maar dan anders
Taylor - Williams - Grand Canyon Junction
Allereerst: belofte maakt schuld, dus hierbij een paar foto’s van het spookstadje dat we gisteren bezocht hebben:
En als bonus nog van een mooi uitzicht gisteren:
Dan vandaag. Hoewel de dag weer begon met een rit van bijna drie uur, werd het toch een hele andere dag dan de andere van onze vakantie. Na een snel ontbijt waren we redelijk vroeg vertrokken uit Taylor, waardoor we veel te vroeg waren om in te kunnen checken bij ons volgende hotel. We konden nu kiezen: Alvast naar de Grand Canyon, of even afbuigen naar het zuiden en het plaatsje Williams bezoeken. We kozen voor het tweede, de Grand Canyon is morgen (en overmorgen) aan de beurt.
Het weer zat enorm mee vandaag. Een graad of 22, zonnetje, zacht briesje; heerlijk weer om lekker door een stadje te kuieren en hier en daar een terrasje te pakken. Dat is dan ook precies wat we gedaan hebben. Williams ligt een uurtje van de Grand Canyon en aan de Route 66, dus het is niet heel gek dat het een nogal toeristisch plaatsje is. Wij moesten denken aan Valkenburg aan de Geul: Terrasje, souvenirwinkeltje, souvenirwinkeltje, restaurant, cafeetje, souvenirwinkeltje...
We begonnen met een terrasje. Tot nu toe waren we steeds op plekken waar het veel te heet was om buiten te zitten, dus het was erg lekker om nu eens te doen wat we tijdens onze vakanties zo vaak mogelijk doen: op het terras zitten en mensen kijken.
Hierna was het tijd om wat souvenirwinkeltjes te bekijken. Uiteindelijk hebben we alleen een stok kaarten (natuurlijk) en wat snoep gekocht, waaronder suikervrije saltwater taffee en cactus candy. Ik was vreselijk benieuwd naar die tweede vooral, ik had geen idee wat ik me bij snoep gemaakt van cactus moest voorstelen. Inmiddels heb ik geproefd en het is..... laten we zeggen bijzonder. Mierzoet en zacht. Ik moest aan Turks Fruit denken. Niet dat ik dat ooit gegeten heb (volgens mij), maar het ziet er een beetje hetzelfde uit. Je hebt ook van die groene, gele en rode kerstkransjes van een soort mierzoete gelei, daar leek het ook op.
Verder hebben we wat door Williams geslenterd en alvast een vroege maaltijd gegeten, waarna het toch wel tijd werd om naar het hotel in Grand Canyon Junction te rijden en in te checken. We bleken een hele kleine minikamer te hebben, waar we net met zijn tweeën in pasten en met een beetje proppen konden dan ook de koffers er nog bij. De deur sloot niet goed af, er bleef een spleet van 2 centimeter onder de deur open en het bed was behalve veel te klein ook veel te doorgezakt. We waren dus behoorlijk teleurgesteld, helemaal omdat dit één van de duurste hotels van de hele reis is.
Na twee uur moed verzamelen besloot ik dat ik toch naar de receptie durfde om om een andere kamer te vragen. Dat betekent dat ik dus twee uur alle mogelijke scenarios in mijn hoofd aan het afspelen ben, hoe ik ze moest overtuigen om ons een andere kamer te geven. En zoals gewoonlijk had ik me weer druk liggen maken om niks. Toen ik bij de receptie aangaf dat vooral het bed veel te klein en te doorgezakt was en vroeg om een andere kamer, was het antwoord meteen: “No problem sir.” Dus nu zit ik dit blog te schrijven in een riante kamer, met twee (goede) tweepersoonsbedden, een koelkast, een bad en een goedwerkende airco :D
Zoals gezegd gaan we morgen naar de Grand Canyon. We willen er vroeg zijn om de ergste hitte te ontlopen, dus we gaan ook vroeg onder de wol vanavond. Welterusten!
Dag 14: Spookstad
Phoenix - Apache Junction - Taylor
Vanmorgen was het gelukkig wat rustiger bij het ontbijt dan gisteren, dus we hebben het er even van genomen voordat we uit moesten checken uit onze suite. We gingen meteen op pad, want we waren de stad wel zat. Het was behoorlijk druk op de ringweg van Phoenix met forenzenverkeer, maar toen we bijna de stad uit waren werd het wat rustiger. (Over die weg gesproken: ik denk dat zelfs Belgen zouden zeggen: “Amai, wat fijn dat wij thuis zulke goede wegen hebben, vergeleken met hier.”) Een mooi moment om even te tanken, en daar viel ons oog op een bord “Goldfield Ghost Town and Mine”. Een spookstadje bezoeken stond nog op ons verlanglijstje, dus maakten we een kleine omweg om dit stadje dat in 1890 werd verlaten te bezoeken. Volop toeristisch nu natuurlijk, maar toch leuk om even gezien te hebben.
Daarna was het weer een prachtige rit van een uur of drie naar ons volgende hotel. Berg af, op, weer af; het was echt een schitterende rit. Onderweg hadden we wel noodweer. Het regende zo hard dat de ruitenwissers het niet meer aan konden op een gegeven moment. Gelukkig was het maar een klein stukje dat zo slecht was.
Even voor drieën kwamen we aan en konden we inchecken. Verder hebben we vandaag weinig gedaan. Even gegeten bij Arby’s (tegenvaller) en verder heeft Jolanda vooral liggen lezen en heb ik de wedstrijd tussen de Eagles en de Falcons gekeken op tv. Spectaculair einde!
Een kort blogje dus vandaag, morgen weer beter. De foto’s van vandaag houden jullie ook nog tegoed, want het internet is hier op de kamer ontzettend traag. Tekst uploaden gaat nog net.
Morgen gaan we naar de Grand Canyon, waar we twee nachtjes zullen blijven.Daar hebben we enorm veel zin in en we kijken ernaar uit. Tot morgen!
RISE UP RED SEA! IT'S GAMEDAY!
Phoenix
Vandaag was het eindelijk zo ver: Naar de Cardinals! In de lobby aten we een snel ontbijt, maar het was me daar te druk. Even 2 bagels naar binnen gewerkt en weg waren we weer. Op de kamer dronken we nog even koffie en maakten we ons klaar voor de wedstrijd.
Om 9.00 uur hield ik het niet meer en wilde ik naar het stadion. Google maps bracht ons keurig op plaats van bestemming en om 10.00 uur parkeerden we de auto op een kleine 10 minuten lopen van de Westgate. Dit is een entertainmentgebied bij het stadion, vol met horeca-gelegenheden waar fans elkaar ontmoeten. De langste rij stond bij the Yard House, dus sloten we daar aan. Als er zoveel mensen naar binnen wilden, moest het wel goed zijn, toch?
Toen we eenmaal binnen waren vonden we al snel een plaatsje aan de enorme bar. Deze tent had 100 bieren op tap, dus we begonnen maar eens met een wheat biertje dat in Arizona gebrouwen werd. Erg lekker en fris. We hadden toch nog een beetje trek na het karige ontbijt, dus bestelden we er ook maar een bord loaded nacho’s bij. Ondertussen bekeken we verschillende wedstrijden op de schermen achter de bar. Het leukst aan american football vind ik dat de fans enorm fanatiek zijn, maar dat ze net zo makkelijk een biertje drinken met de tegenpartij. De bar zat dan ook vol met zowel Cardinals- als Rams fans. Ook in het stadion zat iedereen gewoon door elkaar.
Om 11.30 besloten we naar het stadion te gaan, in de hoop de drukte een beetje voor te zijn en wellicht ook nog wat spelers warm te zien spelen. Ik wilde nog even in de shop in het stadion kijken, maar daar was het veel te druk, dus zochten we onze plaatsen maar op. Helemaal boven in het stadion, maar we konden het wel goed zien. Ook de hitte viel mee, want gelukkig zat het dak dicht en stond de airco aan.
Van de zenuwen moest ik nog even plassen voor ze begonnen (22 pisbakken op een rij, ik heb nog nooit in zo’n grote toiletgroep geplast) en ging ik toch nog even naar beneden voor een bezoekje aan de shop. Daar was het nog steeds druk, maar stoer als ik ben trotseerde ik de rij en scoorde ik nog een mooie hoodie met 50% korting. Vlak na het afrekenen werd het me toch te druk en schoot ik in een paniekaanval. Net als Jolanda er niet bij is, zul je net zien. Gelukkig had een hele aardige vrouwelijke steward door dat het niet goed ging met me en schoot ze me te hulp. Ze begeleide me naar een rustiger plek om bij te komen. Ik zat inmiddels vol in de hyperventilatie, maar zij bracht me weer terug naar het nu. Toen ik weer wat rustiger was, wilde ze me eerst niet laten gaan:
“Are you okay?”
“Yes”
“You sure?”
“Yes”
“Really?”
“Yes”
“I don’t have to bring you to your wife?”
“No”
“You sure?”
“Yes”
“Really?”
Uiteindelijk liet ze me gelukkig wel gaan en 20 minuten voor kick-off zat ik weer naast Jolanda. Even voor enen kwamen de cheerleaders op, gevolgd door de teams. Het zou nu echt gaan beginnen! Om 13:00 uur hielden we eerst een moment stilte voor een agent uit Phoenix die on duty gedood was en luisterden we naar een mooie versie van het volkslied. Vooral de vlag die net zo groot was als het veld was indrukwekkend. De Cardinals wonnen de toss en zo mochten zij als eerste de bal trappen.
Vanaf dat moment heb ik 3 uur volop zitten genieten. Ik had natuurlijk wel gehoopt dat ze zouden winnen, maar resultaten uit het verleden gaven weinig echte hoop. Van de laatste 10 wedstrijden tegen elkaar, wonnen de Rams er 8. Maar alles viel in elkaar vandaag. Ik zal jullie niet vermoeien met een compleet wedstrijdverslag, maar de uitslag was uiteindelijk 41-10. Niet zomaar winst, een regelrechte vernedering van de aartsrivaal. Heerlijk!
Na de wedstrijd bleven we nog even zitten en maakte Jolanda nog even deze foto:
We hebben nog even wat gegeten in de Westgate, om vervolgens naar het hotel te rijden. Dat kwam even moeilijk op gang vanwege de drukte, maar eenmaal op de snelweg verliep het allemaal vlotjes. Nog even boodschappen gedaan (vooral bier en Mountain Dew Zero) en nu zit ik naar de avondwedstrijd te kijken in de suite en dit blog te tikken. Ik ben inmiddels kapot na deze geweldige dag! Morgen zoeken we de rust weer op in Sitgreaves Forest. Ook wel weer lekker.
Dag 12: Petrified Forest en Phoenix, Arizona
Holbrook - Petrified Forest - Phoenix
Vanmorgen gingen we eerst een stukje terug naar het noorden,. om vervolgens 3,5 uur naar het zuiden te rijden. Na een heerlijke nacht, waarin we de treinen die over het spoor vlak achter ons hotel reden (en toeterden!) bijna niet gehoord hadden, konden we op weg. Petrified Forest bleek een park dat ‘s nachts dicht gaat en we konden er pas om 8.00 uur terecht. Om 8.05 uur stonden we dan ook voor de poort. Naar aanleiding van de naam van het park hadden we een versteend bos verwacht. Dat bos bleek er alleen in de pre-historie te hebben gestaan, nu was het enkel ‘badlands’, een versteende woestijn waarin (bijna) niets groeit en er alleen nog stukken versteend hout liggen uit vroeger tijden.
Onderweg zagen we de trein die vlak langs ons hotel reed. Tel de wagons:
Na een paar kiekjes vanaf verschillende uitkijkpunten, vonden we het tijd voor een wandeling. Slechts 1,6 km, dus dat moet makkelijk te doen zijn. We hadden alleen geen rekening gehouden met het feit dat er nauwelijks schaduw was en we dus in de brandende zon liepen, dat de route een hoogteverschil had van 37 meter en dat dat behaald moest worden in hellingen van 35 procent. Naar beneden liep vrij moeilijk, maar conditioneel niet zo zwaar, maar terug naar boven! Pfff. Maar we hebben het gehaald en het was al met al een prachtige wandeling.
De volgende korte wandeling had gelukkig maar 12 meter hoogteverschil, dat ook nog eens zeer geleidelijk op en af liep. Nog steeds ontzettend warm in de brandende zon, maar minder zwaar en ook weer prachtig.
Het mooiste van dit park was dat het echt heel erg rustig was. Op sommige momenten hadden we het idee er met zijn tweeën te lopen en de stilte maakte het extra indrukwekkend. Het leukste was dat we voor het eerst een grote salamander of wat het was hebben gezien:
Inmiddels waren we bijna bij het einde van de route in het park en konden we door naar Phoenix. Wederom een lange rit, die geheel andersom was als gisteren; heet eerste uur was er weinig aan, maar daarna werd het landschap steeds mooier. Jolanda vond de cactussen die we onderweg zagen het mooiste:
Rond 15:30 uur waren we op plaats van bestemming en konden we de sleutels van onze suite in ontvangst nemen. Jaja, geen gewone kamer dit weekend, maar een zeer mooie en ruime suite met alles erop en eraan. Ik zit dit blog dan ook voor het eerst niet op bed, maar op een bank te tikken ;)
Na de koffers naar binnen te hebben gesleept en wat te hebben gerust, besloten we de mall vlakbij ons hotel te bezoeken. Sowieso is een activiteit in de airco geen overbodige luxe, want het is hier nu (20:55 uur) nog 34 graden. Vanmiddag was het 42... In de mall hebben we wat gegeten op het food court en hebben we wat t-shirts voor allebei, wat kettinkjes voor Jolanda en een pet voor mij gescoord. De pet natuurlijk van de Arizona Cardinals, met het oog op morgen. Eindelijk een American Football wedstrijd live bijwonen en dan ook nog eens van ‘mijn’ Cardinals! Woohoo! Ik kan niet wachten!
Al met al was het een dag met twee gezichten: de rust en het bijna alleen-op-de-wereld-gevoel van vanmorgen en de drukte van Phoenix in de avond. De enige constante is de temperatuur, al blijft die hier zelfs ‘s nachts op minimaal 28 graden.
Tot morgen!
Dag 11: Een lange reis
Moab - Monument Valley - Holbrook
Vandaag stond de langste reisdag van de vakantie op het programma: Vanuit Moab moesten we via Monument Valley naar ons volgende hotel in Holbrook; een reis van een kleine 350 mijl (560 km). Voor we vertrokken belden we even met Nederland om te laten weten hoe het was en vervolgens ontbeten we weer bij dezelfde diner als gisteren. Hierna zeiden we de Nationale Parken in Utah gedag, die hebben we nu allemaal gehad. Op naar Arizona!
Vlak voor de grens met Arizona, moesten we nog even via de Mexican Hat Rock, een rotsformatie die misschien wel het bekendste is van de VS. Hij komt voor in veel westerns:
En nu we Mexican Hat hadden, wilden we ook even dat andere zeer bekende monument op de foto zetten, hier een kilometer of 30 vandaan:
Ook deze rotsen zijn te zien in veel films, de beroemdste misschien wel Forrest Gump:
We waren nu halverwege onze reis en wat volgde was een heel lang, saai stuk. Een kaarsrechte weg met weinig verandering in landschap: alleen woestijn. Op zichzelf ook erg mooi, maar na de verwennerij van de afgelopen week met achter iedere bocht een nieuw prachtig uitzicht, was het wel een beetje saai. Het meest spectaculaire was deze watertoren:
Omdat we een uur terug in de tijd gingen, kwamen we precies om 15:00 uur aan, de tijd waarop we in mochten checken. We slapen zomaar aan de bekende Route 66! Leuke kamer ook, in cowboythema.
Na even gerust te hebben, gingen we op zoek naar iets te eten. De keuze viel op een relatief gezonde maaltijd van kip, karbonade, groente en patatjes. Het restaurant had blijkbaar geen zin om na Halloween de versiering helemaal te veranderen naar Kerst, dus hadden ze gewoon deze neergezet:
Op de terugweg naar het hotel zagen we in de verte hele felle gekleurde lichtjes. Dat leek mij een kermis, dus gingen we erop af. Het bleek de Navajo County fair te zijn, met niet alleen een kermis, maar ook een rodeo, kraampjes met kettinkjes en kraaltjes en kleding en een vee-wedstrijd. Koeien, varkens, schapen en kippen werden hier gekeurd en het mooiste dier in zijn categorie kreeg een prijs. Het was enorm groot opgezet en echt een happening voor de hele omgeving. Het was erg leuk om daar een uurtje rond te lopen en deelgenoot te zijn van deze typische Amerikaanse plattelandstraditie!
En zo was het alweer tijd om dit blog te schrijven, de foto’s van vandaag uit te zoeken om vervolgens te douchen en ons bed in te duiken. Morgen gaan we eerst naar het eerste National park in Arizona: Petrified Forrest, en daarna door naar Phoenix. Ook weer een lange reis, maar gelukkig niet zo lang als die van vandaag.
Dag 10: Arches
Moab - Arches
We slapen in het Inca Inn in Moab. Op zich een prima hotel, de kamer is schoon en de bedden prima, maar het heeft één probleem: er zijn geen gewone gordijnen, alleen vitrage. En de hele nacht is het buiten behoorlijk fel verlicht. Hierdoor had ik een heel onrustige nacht waarin ik steeds wakker werd. Vanavond slapen we met een oogmasker, want we blijven hier nog een nachtje.
Maar goed, we waren wel ruim op tijd voor een heerlijk ontbijt bij Moab’s Diner; een restaurant in jaren 50/60 stijl. Alsof het zo uit Grease kwam, ontzettend leuk!
Na een stevig ontbijt moesten we nog even wachten tot we naar Arches zouden mogen. We hebben thuis al een tijdslot moeten reserveren waarop we naar binnen mochten, maar omdat ik nog niet wist hoe alles zou lopen hier had ik gegokt op 10.00 uur. Even voor 10 stonden we dan ook in de rij om het park in te kunnen. Behalve onze reservering moesten we - net als bij de andere parken - onze jaarpas en een legitimatiebewijs laten zien. De dame bij de ingang herkende mijn rijbewijs als Nederlands en bood ons meteen een kaart van het park in het Nederlands aan. Dat was voor het eerst, en een leuke verrassing. Tot nu toe hadden we alleen kaarten in het Engels, Spaans, Frans, Duits, Japans en Mandarijn gezien.
Eenmaal binnen zijn we eerst even langs het visitor’s centre gegaan om te bepalen wat we die dag wilden doen. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een mooie wandeling naar drie bij elkaar staande arches (bogen). Heen gingen we over een aangelegde route, waarbij een soort treden waren uitgehakt in het steen, maar voor de terugweg kozen we voor de ‘primitieve route’, waarbij we over niet-aangelegde paden liepen en zo nu en dan behoorlijk moesten klimmen en klauteren. Leuk!
Hierna hebben we vooral over de Scenic drive gereden en genoten van al het moois dat het park ons te bieden had.
Natuurlijk hebben we ook dé boog gezien die hier op nummerborden, postzegels en munten van de staat Utah staat: Delicate Arch. Helaas konden we niet heel dichtbij komen, dus de foto is wat minder:
Rond een uur of 15:00 hadden we het wel gehad en zijn we teruggegaan naar het hotel om even te rusten voor het eten. Toen we om 17.30 uur trek begonnen te krijgen hebben we daar maar wat aan gedaan door naar een sportcafe/restaurant te gaan, waar we onder het eten ook nog een stukje van de american-footballwedstrijd van de Buffalo Bills tegen de Miami Dolphins hebben gekeken. Ik had hierbij een lichte voorkeur voor de Dolphins, maar toen de Bills een touchdown scoorden, begon het hele café te klappen, dus ik was denk ik de enige.
Na het eten was er nog even tijd om de route voor morgen te bepalen. We gaan dan namelijk niet naar een park, maar rijden zelf een route door Monument Valley. Misschien pakken we ook nog even het enige vier-staten-punt van de VS mee, dat lijkt ons ook wel bijzonder. Tot morgen!
Dag 9: Naar Canyonlands en Moab
Salina - Richfield - Canyonlands - Moab
Gisteren was het ons opgevallen dat er bij het motel waar we sliepen veel kleine Amerikaanse vlaggetjes hingen. En ook bij Denny’s stonden er veel tussen de planten geprikt, terwijl de grote vlag halfstok hing. We realiseerden ons dat het vandaag 9-11 was, de dag waarop in 2001 de vliegtuigen in de twin towers in New York zijn gevlogen. Buiten de vlaggen hebben we er weinig van meegekregen, behalve dan dat een serveester een t-shirt droeg met ‘never forget’.
We hadden vandaag een lange reis voor de boeg: eerst even boodschappen doen bij de Walmart in Richfield en dan een rit van 3 uur naar Canyonlands. Na een heerlijk ontbijt bij Denny’s, vroeg ik me onderweg naar Richfield ineens af of we de fotocamera wel bij ons hadden. Een snelle blik achterom zei van niet. Ik kon me niet herinneren dat ik hem in de auto had geladen en Jolanda ook niet. Dus, hup, omkeren en terug naar Salina. Gelukkig bedacht ik het ongeveer 10 mijl vanaf het motel en niet pas bij Canyonlands.
Al had dat weinig uitgemaakt, want weer aangekomen bij het hotel bleek hij toch in de auto te liggen. Jolanda had hem ingepakt, maar op een andere plek dan de vorige dagen. Na deze valse start, kwamen we alsnog bij de Walmart terecht, waar we vlot slaagden voor de boodschappen.
De rit naar Canyonlands was prachtig. Het was eerst 130 mijl over de freeway (snelweg) en daarna nog minimaal zolang over een state highway (een soort provinciale weg) naar het park zelf. We hadden ons huiswerk gedaan en wilden graag een korte trail van een kilometer of drie naar het Grand Point Overlook lopen, dus daar reden we naartoe. Dachten we. Want jawel, ook hier was net datgene dat we wilden doen gesloten voor onderhoud, net als gisteren.
Nou ja, dan maar een andere trail. Vlakbij was een ongeveer even lange wandeling: de White Rim Trail. Dan die maar gedaan. De wandeling zelf was niet heel bijzonder, maar het uitzicht aan het einde was schitterend:
Na deze wandeling zijn we nog even gestopt bij een paar andere uitzichtpunten over de canyon:
Nu was het toch wel tijd geworden om naar ons hotel in Moab te gaan, want dat was ook nog een uurtje rijden. Klokslag 18.00 uur kwamen we daar aan en na snel te zijn ingecheckt, gingen we eerst op zoek naar wat te eten. De keuze viel op een Mexicaans restaurant, waar ik een soort ti-pan Mexico op heb. Erg lekker in ieder geval. Jolanda wilde nog een toetje delen, dus dat hebben we ook maar gedaan:
Morgen Arches, het enige park waar we voor moesten reserveren. We zijn benieuwd!
Dag 8: Capitol Reef
Boulder - Capitol Reef - Salina
10 september begon de dag goed in onze blokhut. We waren voor de verandering eens voor de wekker wakker en besloten bijtijds uit te checken en op weg te gaan naar Nationaal park nummer 3: Capitol Reef. Bij het inchecken hadden we een ontbijttas gekregen: 4 mueslirepen, 4 hardgekookte eieren en 2 appels. We ontbeten dus zowaar eens niet met zware kost, maar onderweg met de inhoud van de tas. Eenmaal bij Capitol Reef aangekomen hadden we een behoorlijke domper: de hoofdattractie daar is de Scenic Drive, een weg waarlangs allemaal mooie uitzichtpunten zijn. Die was de hele zomer - ook nu nog - gesloten wegens onderhoud. Verder is er qua wandelingen niet heel veel te doen, alleen niet-onderhouden trails, waarvan het dus maar de vraag is of die überhaupt begaanbaar zijn.
We besloten de gok te wagen en een route door een drooggevallen rivier door een canyon te volgen. Het was inmiddels weer behoorlijk warm en er waren maar weinig schaduwplekken tijdens de wandeling. Wel hebben we weer mooie plaatjes kunnen schieten.
Aan het einde van de route (eigenlijk halverwege, want we moesten nog terug) hebben we nog een leuk gesprekje gevoerd met een gezin dat ons hoorde praten en graag wilden weten wat voor taal dat dan was. Zij deden bijna dezelfde route als wij, maar dan andersom. Voor hun zat het er bijna op en moesten ze alleen Bryce en Zion nog.
Na deze wandeling vonden we het wel mooi geweest in Capitol Reef. Natuurlijk was het ook schitterend, maar we waren minder onder de indruk dan bij de vorige parken en bij sommige uitzichten onderweg. Op naar Salina, het meest noordelijke punt van onze reis!
Eenmaal daar aangekomen konden we direct inchecken in een wat armzalig uitziend motel, maar de kamer was echt prachtig. Heel ruim en schoon. Het enige nadeel was dat de kraan van het bad lekte, waardoor we de hele nacht het gedruppel uit de badkamer hoorden.Onderweg hadden we vlakbij een Denny’s gezien, en de keuze voor het diner was dan ook snel gemaakt. Morgen gaan we naar het meest oostelijke punt van de reis: Moab. Dus dat lezen jullie morgen wel weer.
