Oudewater - Minneapolis - Las Vegas

Na de laatste loodjes op maandag (alle koffers ingepakt, alle papieren bij elkaar) en na online ingecheckt te zijn, waren we helemaal klaar voor de reis. Kees zou ons om 9.00 uur ophalen om ons naar Schiphol te brengen en het zou een lange dag worden, dus besloten we vroeg naar bed te gaan. Jolanda stond al onder de douche en ik was alles beneden aan het afsluiten toen ik rond 22.00 uur een melding kreeg van de KLM:

“Uw vlucht van 3 september naar Las Vegas is geannuleerd wegens een technische storing. U ontvangt zo snel mogelijk informatie met betrekking tot een vervangende vlucht.”

Even dacht ik dat het een grap was, of een vorm van oplichting, maar toen ik ook een e-mail kreeg met dezelfde boodschap begreep ik al snel dat het wel serieus was. Al snel kregen we een vervangende vlucht: een half uur later dan gepland, met een overstap in Minneapolis. Hierdoor zou de reis 6 à 7 uur langer duren en zouden we pas diep in de avond in Las Vegas aankomen. Niet leuk, maar we waren allang blij dat we alsnog gingen...

Na een heel kort nachtje (slaap wilde gek genoeg niet komen), zaten we ruim op tijd klaar om opgehaald te worden. Op precies de afgesproken tijd was Kees er en we waren dan ook keurig op tijd op Schiphol. Online inchecken wilde niet lukken bij de nieuwe vlucht en na ons gemeld te hebben bij de incheckbalie bleek al snel waarom: We stonden op stand-by. We wisten dus nog niet of we überhaupt mee zouden mogen, dat kon ons pas bij de gate verteld worden. De jongen achter de balie bleef maar sorry zeggen, maar we namen hem natuurlijk niks kwalijk, hij is ook maar de boodschapper.

We moesten dus wel alvast onze koffers afgeven en door de security naar de gate. Geen probleem. We hadden een tijdslot gereserveerd, waardoor we niet in de lange rij hoefden en eenmaal bij de security bleek het ons nog voorspoediger te gaan. Jolanda had namelijk na een tip van een collega van het Rode Kruis geregeld dat we key cords en pasjes om hadden van de “hidden disability foundation”. Dat zijn groene key cords met zonnebloemen en bij officiële instanties weten ze dan dat je een onzichtbare handicap hebt, zoals autisme. We mochten dan ook zelfs langs de korte rij om direct rustig geholpen te worden. Fijn!

Ook bij de gate hadden we profijt van die dingen, want terwijl we daar zaten te wachten werden we benaderd door Bjorn, een uitermate vriendelijke gastheer van Delta (de uitvoerder van de vlucht), die de key cords herkende en vroeg of hij iets voor ons kon doen. Omdat het inmiddels erg druk was bij de gate, nam hij ons mee naar een rustiger plekje. Daar liet hij ons weten dat we vooralsnog niet mee zouden kunnen met de vlucht, maar dat hij er alles aan zou doen om ons toch aan boord te krijgen. Twintig minuten voor vertrek kwam hij met het verlossende woord: We konden mee, konden naast elkaar zitten in het vliegtuig en waren ook reeds ingecheckt op de vervolgvlucht van Minneapolis naar Vegas. Hij had ook het cabinepersoneel ingelicht over onze situatie en mijn autisme, en die kwam ook nog meerdere malen tijdens de vlucht kijken of alles oké was. Wat een enorme topservice!

De vlucht naar Minneapolis was verder ook perfect. Genoeg beenruimte, voldoende drinken en verrassend lekker eten (gnocci met kip in tomatenroomsaus). Onderweg heb ik 2 films gekeken: IF, wat een aardige film was en Snowpiercer, die tegen viel (de serie op Netflix is beter) en heb ik wat muziek geluisterd en gelezen. Ik kreeg bij het landen helaas we erg last van mijn oren.

In Minneapolis verliep het ook vrij voorspoedig: Binnen een uurtje waren we langs de douane (wat een ongelofelijke chagerijn van een vent was dat) en konden we de koffers opnieuw inchecken voor vlucht twee. Tijdens het wachten op die tweede vlucht (3 uur) even wat gegeten en gedronken en toen konden we weer aan boord. Dit was een kleiner toestel met helaas ook minder beenruimte en Jolanda en ik zaten niet naast elkaar. Wel op dezelfde rij, maar met twee mensen er tussen. We hadden natuurlijk kunnen vragen of die mensen wilden ruilen, maar ja, dat durf ik dan weer niet.

Dit was nog een vlucht van 3,5 uur, maar het leek haast wel langer te duren dan de vlucht van 8,5 uur naar Minneapolis. Bij het stijgen en landen kreeg ik weer enorm last van mijn oren en mijn linkeroor zit nu (volgende dag) nog dicht. Mooi waardeloos. Het landen in Las Vegas was wel erg mooi in het donker. De hele enorme stad is al fel verlicht, maar een klein stukje is dan nog veel meer en feller verlicht: de Strip. Vooral de Sphere, de Strat en de High Roller waren goed te vinden vanaf grote afstand. Op het vliegveld in Vegas liep alles vlot en binnen een uur waren we dan ook ingecheckt in het Planet Hollywood, midden op de Strip. We hebben een hele mooie ruime kamer, met uitzicht op de Strip. Wel ‘maar’ negen hoog, maar evengoed een prachtkamer voor de zeer schappelijke prijs. Na nog even snel water en bier te hebben gehaald in een nabijgelegen supermarktje, vonden we het mooi geweest. Na een kort nachtje vooraf en een reisdag van 24 uur, waarvan 21 uur onderweg, waren we er wel klaar mee. Rond 22.00 uur ging het licht uit.