Taylor - Williams - Grand Canyon Junction

Allereerst: belofte maakt schuld, dus hierbij een paar foto’s van het spookstadje dat we gisteren bezocht hebben:

En als bonus nog van een mooi uitzicht gisteren:

Dan vandaag. Hoewel de dag weer begon met een rit van bijna drie uur, werd het toch een hele andere dag dan de andere van onze vakantie. Na een snel ontbijt waren we redelijk vroeg vertrokken uit Taylor, waardoor we veel te vroeg waren om in te kunnen checken bij ons volgende hotel. We konden nu kiezen: Alvast naar de Grand Canyon, of even afbuigen naar het zuiden en het plaatsje Williams bezoeken. We kozen voor het tweede, de Grand Canyon is morgen (en overmorgen) aan de beurt.

Het weer zat enorm mee vandaag. Een graad of 22, zonnetje, zacht briesje; heerlijk weer om lekker door een stadje te kuieren en hier en daar een terrasje te pakken. Dat is dan ook precies wat we gedaan hebben. Williams ligt een uurtje van de Grand Canyon en aan de Route 66, dus het is niet heel gek dat het een nogal toeristisch plaatsje is. Wij moesten denken aan Valkenburg aan de Geul: Terrasje, souvenirwinkeltje, souvenirwinkeltje, restaurant, cafeetje, souvenirwinkeltje...

We begonnen met een terrasje. Tot nu toe waren we steeds op plekken waar het veel te heet was om buiten te zitten, dus het was erg lekker om nu eens te doen wat we tijdens onze vakanties zo vaak mogelijk doen: op het terras zitten en mensen kijken.

Hierna was het tijd om wat souvenirwinkeltjes te bekijken. Uiteindelijk hebben we alleen een stok kaarten (natuurlijk) en wat snoep gekocht, waaronder suikervrije saltwater taffee en cactus candy. Ik was vreselijk benieuwd naar die tweede vooral, ik had geen idee wat ik me bij snoep gemaakt van cactus moest voorstelen. Inmiddels heb ik geproefd en het is..... laten we zeggen bijzonder. Mierzoet en zacht. Ik moest aan Turks Fruit denken. Niet dat ik dat ooit gegeten heb (volgens mij), maar het ziet er een beetje hetzelfde uit. Je hebt ook van die groene, gele en rode kerstkransjes van een soort mierzoete gelei, daar leek het ook op.

Verder hebben we wat door Williams geslenterd en alvast een vroege maaltijd gegeten, waarna het toch wel tijd werd om naar het hotel in Grand Canyon Junction te rijden en in te checken. We bleken een hele kleine minikamer te hebben, waar we net met zijn tweeën in pasten en met een beetje proppen konden dan ook de koffers er nog bij. De deur sloot niet goed af, er bleef een spleet van 2 centimeter onder de deur open en het bed was behalve veel te klein ook veel te doorgezakt. We waren dus behoorlijk teleurgesteld, helemaal omdat dit één van de duurste hotels van de hele reis is.

Na twee uur moed verzamelen besloot ik dat ik toch naar de receptie durfde om om een andere kamer te vragen. Dat betekent dat ik dus twee uur alle mogelijke scenarios in mijn hoofd aan het afspelen ben, hoe ik ze moest overtuigen om ons een andere kamer te geven. En zoals gewoonlijk had ik me weer druk liggen maken om niks. Toen ik bij de receptie aangaf dat vooral het bed veel te klein en te doorgezakt was en vroeg om een andere kamer, was het antwoord meteen: “No problem sir.” Dus nu zit ik dit blog te schrijven in een riante kamer, met twee (goede) tweepersoonsbedden, een koelkast, een bad en een goedwerkende airco :D

Zoals gezegd gaan we morgen naar de Grand Canyon. We willen er vroeg zijn om de ergste hitte te ontlopen, dus we gaan ook vroeg onder de wol vanavond. Welterusten!