Dag 23, 24 en 25: Laatste dag en dan naar huis!

Las Vegas - Oudewater

Een dagje (of twee) vertraging, maar hier dan toch nog een blog met de laatste paar dagen van de vakantie. We zitten nu op het vliegveld van Las Vegas te wachten tot we mogen boarden, dus ik heb mooi even de tijd om dit blog te schrijven. Woensdag begonnen we de dag met een van de dingen die nog op de verlanglijst stond: Een Las Vegas Brunch Buffet. Vroeger had ieder hotel zijn eigen buffet, tegenwoordig zijn er nog een aantal op de Strip te vinden, maar nog maar één in Downtown, waar wij verbleven. Op naar de Garden Court voor een uitgebreid ontbijt/brunch! Kort samengevat: tegenvaller. Alles smaakte ‘grijs’, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Geen spannende uitgesproken smaken, alles een beetje saai hetzelfde. Niet flauw, sommige dingen waren echt veel te zout, maar allemaal ‘meh’. Hier waren we dan ook snel weer klaar en een ervaring rijker. Niet alles kan geweldig zijn deze vakantie.

Doordat het buffet tegenviel, waren we wel lekker vroeg in het zwembad, wat ook wel goed uit kwam: er waren niet heel veel bedjes meer vrij. Wij vonden toch nog een plekje in de schaduw, waar we heerlijk konden opdrogen na het zwemmen met de vissen. Midden in het zwembad zit namelijk een aquarium. Heel bijzonder!

Langs het zwembad stonden natuurlijk ook blackjacktafels, het blijft wel een casino. Na het een tijdje aangekeken te hebben besloot ik een gokje te wagen. Had ik beter niet kunnen doen. De deelster had echt veel te veel mazzel. Showde een 4, alles spelers hadden 18, 19 of 20, draait ze voor zichzelf een plaatje en een 7 erbij. En dat niet één keer, maar echt handen achter elkaar. Stom spel.

Rond een uur of 13.00 kwamen we zo langzaamaan toch in de zon te liggen. Dit hielden we heel even vol, maar al snel werd het ons toch te warm en zeiden we het zwembad vaarwel. Jolanda was niet heel erg lekker en had niet veel zin om iets te gaan doen, dus besloot ik mijn geluk nog eens aan de pokertafels te beproeven. Gewapend met $300 nam ik plaats aan een tafel en een uur of anderhalf later was dat weg. Ik liet me veel te veel meeslepen in het stomme spel van mijn tafelgenoten. Geheel tegen mijn principes in, ben ik nog $300 gaan halen op de hotelkamer (ik had het bewust niet bij me). Ik wist dat ik lang niet de slechtste speler aan de tafel was en dat er mogelijkheden lagen. Dat bleek ook wel, toen ik een paar uur later toch $600 uit kon cashen. Geen winst, maar wel hele leuke uren gehad.

Jolanda was tussendoor al even langsgeweest om te zeggen dat ze eigenlijk geen zin had om uitgebreid te eten, dus na het poker ging ik in mijn eentje op een diner af. Dat wilde ik eerst wel even aan Jolanda gaan vertellen. Op weg naar de kamer stapte ik per ongeluk op de 15de in plaats van de 16e verdieping uit. “Ach, die laatste verdieping doe ik wel met de trap,”dacht ik bij mezelf, dus schoot ik het trappenhuis in. Dat bleek echter een trappenhuis dat alleen naar de begane grond leidde. Je kon vanaf elke verdieping wel in het trappenhuis komen, maar je kon vanuit het trappenhuis niet op de verdiepingen komen. Dus daar stond ik dan. Gelukkig zat de ingang vlak tegenover onze kamer, dus met een berichtje aan Jolanda om de deur even vanaf de verdieping te openen was het weer opgelost.

Mijn keuze voor het eten viel uiteindelijk op een zeer goed belegde sandwich en zo kwam ook voor mij een einde aan deze avond. Donderdag naar huis, dus proberen nog even goed te slapen deze laatste nacht.

-------

Inmiddels zitten we dus op het vliegveld. Vanmorgen verliep alles soepel en we waren dan ook al vroeg uitgecheckt en klaar voor vertrek. We wilden rond 12:30 richting het vliegveld. Dan zouden we drie uur voor we zouden vertrekken op het vliegveld zijn, wat lang genoeg zou zijn. We moesten ons na het ontbijt nog 2 uur zien te vermaken. Er stond niet echt nog iets op ons verlanglijstje (nou ja, één ding, maar dat ging pas om 12:00 uur open), dus we draalden wat. Jolanda wilde zich nog even vermaken met haar boek, dus ik dacht even te gaan kijken of er nog een game gaande was in de poker room van het hotel. Dat bleek. De pit boss van de poker room zag me al aankomen: “Casper, my friend! 1-2?” Hele aardige kerel die me dus had onthouden van gisteren. Even later kon ik echt plaats nemen aan tafel. De game was vandaag veel zwaarder dan gisterenmiddag, wat misschien ook niet gek is om deze tijd. Dan zitten alleen de echte die-hards er nog of al. Om 12:30 kwam Jolanda me halen en kon ik een klein verliesje van $25 afschrijven. Maar me wel weer anderhalf uur vermaakt.

Na de koffers te hebben gehaald hadden we snel een Lyft geregeld voor de reis naar het vliegveld en het inchecken en afgeven van de bagage verliep allemaal soepel. Gelukkig geen stress zoals op de heenreis. Over 20 minuutjes kunnen we boarden, dus dit was het dan voor deze vakantie. Ik hoop dat jullie het net zo leuk hebben gevonden om alles te lezen als ik heb gehad met het schrijven ervan. Toedeloe!

--------

Toegift.

Op het vliegveld in Vegas had ik geen internet, dus kon ik bovenstaand verhaal niet posten. Inmiddels zijn we weer thuis in het druilerige Nederland. Een hele omschakeling van 38 naar 11 graden, brrr. De terugreis verliep een stuk voorspoediger dan de heenweg. Om te beginnen ging het vliegtuig daadwerkelijk, best belangrijk. We hadden het eerste en laatste uur wel behoorlijke turbulentie en een nogal ruwe landing. De koffers lagen zowaar eens niet als laatste op de band en binnen een half uurtje na de landing stonden we dan ook al buiten op onze lift naar huis te wachten. Na de koffers te hebben uitgepakt en Kees, Ria, Esther en ma te hebben bijgepraat deden we even snel boodschappen en nu willen we nog maar één ding: slapen! Ik ga proberen het tot minimaal 19.00 uur vol te houden, maar dat kon wel eens een opgave worden. Welterusten!

Dag 22: De Strip

Las Vegas

We begonnen de dag lui vandaag. We hadden geen wekker gezet en wilden eerst een beetje proberen uit te slapen, voor we de hele dag op de Strip zouden doorbrengen. Vanuit bed regelden we even 2 kaartjes voor de monorail die langs een groot deel van de Strip rijdt en vervolgens gingen we op zoek naar een ontbijt. Tot ons grote plezier bleek er toch nog een Denny’s in de buurt te zijn, dus daarop viel onze keuze. Het was weer prima als altijd, tot Jolanda na het eten riep: “Hé, is dat Hielke niet?” We wisten namelijk dat 2 kerels die ik ken van het ONK Poker ook in Vegas zouden zijn, en verrek, daar liepen ze het restaurant voorbij. Ik erachteraan natuurlijk en even met ze gebabbeld. Zij gingen vandaag naar huis. Toch leuk ze nog even gesproken te hebben.

Vervolgens gingen we met een Lyft (soort goedkope taxi) naar het begin van de Strip, vanwaar we verder de monorail zouden nemen.

Tussen 11:30 en 17:30 hebben we de toerist uitgehangen. Gekleed in Las Vegas shirts en petten, en gewapend met de camera hebben we hele Strip afgereisd en alle hotels die we wilden bezoeken bezocht: Luxor, New York New York, MGM Grand, Bellagio, Ceasar’s Palace, Linq, Flamingo en Sahara. Elk hotel heeft wel weer iets bijzonders dat ze bij andere hotels dan weer niet hebben, dus dat was erg leuk. Bonus was ook dat de binnentuin van het Bellagio in de weken dat wij weg waren was omgebouwd naar een nieuw thema. We hadden dus weer genoeg nieuwe leuke dingen te zien, en deze was nóg mooier dan de vorige vonden wij.

Hierna kuierden we wat over de Linq Promenade, om te wachten op de hoofdattractie van vandaag: We wilden namelijk om 18:15 de High Roller in, tot voor kort het grootste reuzenrad ter wereld (nu nummer 2). Specifiek om die tijd, omdat om 18:30 de zon onder ging en we dat vanuit de lucht wilden bekijken. ‘s Morgens hadden we al gekeken naar kaartjes. Die konden daar terplekke gekocht worden voor $107 en een beetje voor twee kaartjes. Ik had ze echter online al gezien voor $22 per stuk. Inclusief servicekosten kwam dat op $46. Hoezo, ze proberen je te belazeren waar je bij staat? De rit was mooi, maar toch lekker dat we minder dan de helft van de actuele prijs hebben hoeven betalen. Ik probeer hier niet te veel op de kleintjes te letten, maar we blijven wel Nederlanders.

Na het Reuzenrad-avontuur met prachtige uitzichten, was het tijd om een hapje te gaan eten. We kozen voor een BBQ restaurant met countrythema, waar ik de lekkerste spare ribs die ik ooit heb geproefd heb gegeten. Man, wat was dat genieten! Jolanda was ook zeer te spreken over haar fried chicken.

Ondertussen waren we het behoorlijk zat. We hadden beiden een nieuw record op de stappenteller: ruim 26.000 stappen, goed voor meer dan 20 km. Daarom zijn we maar weer via de monorail en een Lyft terug gegaan naar het hotel. Voor we daar waren, wilde ik nog een frozen cocktail, die ze hier op elke straathoek verkopen. Alleen bij Circa hadden ze de smaak Mojito, dus daar viel mijn keuze op. Het is dat ik gisteren gewonnen heb met poker, anders had ik hem teruggegeven toen ik moest afrekenen: $30. Hatsikidee. En zo lekker was hij nou ook weer niet. Ach, een mens leeft maar één keer denken we dan maar.

Inmiddels is het na tienen. Zo nog even lekker badderen en dan doen we de oogjes dicht en de snaveltjes toe. Morgen hebben we een luie zwembad-dag gepland. Tot dan!

P.S. Geen foto’s vandaag, al hebben we er wel meer dan 200 gemaakt. Die uitzoeken en selecteren is even teveel werk voor nu, en deze site begint te piepen over een maximaal aantal foto’s dus dat moet ik ook nog even uitzoeken, hoe dat zit. De foto’s van vandaag houden jullie tegoed.

Dag 21: Friemel Street

Boulder City - Las Vegas

En toen zat onze rondreis er alweer op. We checkten vanmorgen vroeg uit bij het hotel en namen nog even een ontbijt bij hetzelfde restaurant waar we gisterenavond hadden gegeten, om vervolgens de Jeep in te gaan leveren bij Alamo. Gelukkig waren we verzekerd voor de schade aan de voorruit (wist ik eigenlijk ook wel, maar ik ga dan toch twijfelen als het gebeurd). Wel bleken we aan het begin betaald te hebben voor een volle tank benzine en mochten we de auto leeg inleveren. Dat hadden we echter niet goed begrepen bij het halen van de auto, dus leverden we hem weer afgetankt in. We kregen daarom nog een tank benzine terug, meevallertje!

Bij het wegrijden uit Las Vegas een paar weken geleden had ik de kilometerteller op 0 gezet, zodat we konden bijhouden hoeveel we hadden gereden. Pas in de taxi bedacht ik me dat ik dat dan ook wel even aan het einde moest bekijken. Ik hoop stiekem dat we nog een afsluitende factuur van Alamo krijgen waarop de kilometerstanden zijn vermeld :)

Om een uur of 11:00 waren we al bij de Golden Nugget afgezet door de taxi en konden we onze koffers inleveren. We moesten ons alleen nog even zien te vermaken tot 15:00 uur, want dan konden we pas inchecken. Om 13:00 waren we al meerdere keren over Freemont Street gelopen en hadden we hier en daar even gezeten, maar het niet hebben van een eigen plek was toch wel een gemis. We besloten daarom om te kijken of we (tegen vergoeding) eerder in konden checken. Dat bleek te kunnen voor $30,-, maar als we een upgrade namen naar een luxere kamer, hoefden we die niet te betalen. En de upgrade was ook niet zo duur, dus dat vonden we wel een goed idee. En zo zaten we al snel op de zestiende verdieping. Onze koffers stonden echter nog beneden, maar een telefoontje naar de frontdesk loste dat probleem al snel op: De koffers werden keurig naar onze kamer gebracht. Later stonden we in de lift met het plebs dat zelf met koffers aan het slepen waren. Wat een kneuzen! (grapje)

We stonden trouwens in de lift, omdat ik toch nog even wilde pokeren vandaag, en Jolanda graag uitgebreid in bad wilde. Dat kan mooi in dezelfde tijd! Gelukkig heeft de Golden Nugget de enige poker room op Fremont Street en bleek er geen wachtrij te zijn. Ik zat dus al snel met $200,- aan chips voor me aan tafel. Twee uur later kwam Jolanda me weer ophalen en verliet ik de tafel met $650,-. Dat was wel even wat anders dan bij het Bellagio twee weken geleden!

Ik had dus wel een lekker maaltje verdiend en dat vonden we bij The Whiskey Lickety Saloon aan Freemont Street. We kregen een plekje op het terras op de eerste verdieping, waardoor we mooi mensen konden kijken tijdens het eten. Zie facebook voor een foto ;)

Na het eten zijn we nog even een stukje wezen lopen over Freemont Street, Freemont East en het Containerpark. Dat laatste bleek bijna helemaal gesloten, dus daar gaan we morgen overdag nog even op af.

Weinig foto’s vandaag, het zijn er maar drie:

Morgen gaan we richting de Strip en de Linq Promenade, kijken wat dat ons brengt. Wellicht nog even langs het Bellagio en Ceasar’s Palace, want alle foto’s die we in de eerste dagen van de vakantie daar gemaakt hadden, bleken mislukt. Foute stand op de camera, dat heb je wel eens als beginner.

Tot morgen!

P.S. De titel van vandaag komt doordat, toen ik voor het eerst tegen Jolanda zei dat ik op Freemont Street wilde logeren, zij 'Friemel Street" verstond. Vanaf dat moment heet het bij ons ook gewoon Friemel Street, veel leuker!

Dag 20: Hoover Dam

Twentynine Palms - Hoover Dam - Boulder City

Vandaag gingen we terug naar Nevada. De rondreis zat er bijna op, alleen Boulder City nog, vlak naast Las Vegas. Waarom dan niet meteen naar Vegas? Blijkbaar valt de nacht van zondag op maandag nog onder weekend, met de daarbij behorende tarieven. Daarom nog een nachtje buiten Vegas, en we wilder toch de Hoover Dam nog zien, dus wat is dan beter dan een hotel praktisch óp de Hoover Dam?

Na een ontbijt bij Denny’s (waarschijnlijk de laatste keer deze vakantie, ik zal ze weer gaan missen) vertrokken we al rond 9.00 uur uit Twentynine Palms. Ik heb ze trouwens geteld en het waren er veel meer. De naam van de stad klopt voor geen meter.

De reis was vandaag echt een tocht door de woestijn. Hele stukken waar niets groeide, maar ook een heel groot gebied vol Joshua Trees, en nog veel grotere en mooiere dan we in het park hebben gezien ook.

Na een uur of 2,5 kreeg ik het toch een beetje benauwd. De benzinemeter van de auto liep hard terug, maar we hadden in de woestijn al uren geen tankstation meer gezien. Gelukkig vonden we een mijl of 50 voor onze eindbestemming toch een lokatie om te tanken. Was meteen het mooiste tankstation van de reis ook. Heel groot, heel schoon en met slushies van 30 oz (bijna 900 ml) voor nog geen drie dollar.

Rond 13.00 uur kwamen we aan bij de Hoover Dam. De dam is groot, maar toch minder groot dan we verwacht hadden.

We hebben even over de dam gelopen en zijn daarna weer snel de koelte van de airco in de auto op gaan zoeken, want het was inmiddels ruim 35 graden buiten en er was nergens schaduw. Er loopt ook nog een hele hoge brug langs de dam, dus daar zijn we ook nog even wezen kijken. Al die trappen ernaartoe in de volle zon hadden van mij niet gehoeven, maar het zicht op de dam vanaf de brug was wel heel mooi.

Hierna was het nog geen 10 minuten rijden naar ons hotel, waar we maar heen zijn gegaan. We waren nog een uur te vroeg om in te checken, maar het hotel heeft ook een casino, dus we dachten ons nog wel even te kunnen vermaken met mensen kijken. Een biertje daarbij zat er dan weer niet in, want je mocht het daar wel kopen, maar niet opdrinken. Raar.

Inchecken was even later zo gebeurd. We hebben weer een mooie ruime kamer, op de zevende verdieping dit keer. We zijn begonnen om de koffers te her-organiseren, want morgen leveren we de auto weer in en willen we alleen nog met de 2 koffers, klein koffertje, cameratas en rugtas slepen. Het lijkt allemaal te gaan passen.

Op zoek naar eten kwamen we terecht bij een diner, waar we heerlijk hebben gegeten en een hele leuke serveerster hadden. Ik heb eindelijk mijn Tom Collins Cocktail gehad en de serveerster kende die niet, maar was wel benieuwd. Toen ze het eten kwam brengen zei ze dat de barkeepster er nu één voor haar aan het maken was, omdat ze over 20 minuten vrij was, haha.

Verder hebben we weinig meer gedaan, een beetje dit blog schrijven en football kijken. Tot morgen!

Dag 19: Joshua Tree

Blythe - Joshua Tree - Twentynine Palms

Vanmorgen werd ik een stuk minder chagrijnig wakker dan gisteren, dus dat begon alvast goed. Na het ontbijt (de laatste keer dat we een hotel hebben waar het bij in zit) pakten we snel de koffers in om te vertrekken naar nationaal park Joshua Tree. Ik had gezien dat er drie ingangen waren: Noord, Zuid en West. Het volgende hotel lag vlakbij de noord-ingang, dus we besloten de zuid-ingang te nemen en dan door het park heen daar naartoe te rijden. Na een uurtje op de snelweg reden we de vallei in waar Joshua Tree zou moeten zijn. Na ongeveer vijf kwartier kwamen we bij de noord-ingang uit, waar onze pas gecontroleerd werd bij het naar buiten rijden van het park. Er bleek dus helemaal geen zuid-ingang te zijn, hoewel er aan het begin van de vallei wel steeds bordjes stonden met “pay ahead”. Nou ja, raar.

Gelukkig zat het visitor center even voorbij de noordkant van het park, dus daar hebben we maar even een kaart gescoord om te kijken wat we allemaal konden bekijken. Op onze weg van zuid naar noord hadden we natuurlijk al het één en ander gezien, maar we waren, zo bleek, vooral langs het park gereden. Met de kaart in de hand besloten we eerst de hoog aangeschreven wandeling door de Hidden Valley te lopen. Bijna 4 kilometer en met behoorlijk wat keien en hoogteverschil, dus wandelschoenen aan en gáán. Bij het startpunt stonden al veel bomen aan wie het park zijn naam te danken heeft: de Joshua tree:

De wandeling door de vallei was schitterend. Ik had van tevoren verwacht dat ik dit park het minst mooi zou vinden, want het is geen canyon maar woestijn, maar het was een woestijn met toch wel heel veel verschillende vegetatie en mooie bergen keien:

↑Jolanda Steenbergen. Steen-bergen. Snap je? Haha. Hilarisch!

Na de wandeling zijn we nog even terug gereden naar de weg die we ‘s morgens van zuid naar noord hadden genomen. Daarlangs hadden we namelijk hele bijzondere cactussen gezien. En gek genoeg had je op één bepaald punt die dingen voor zover je kon kijken en een halve mijl eerder of later bijna helemaal geen een meer. Cholla cactussen heten ze. En deze foto’s lijken bewogen, maar zijn het niet. Zo wazig zijn gewoon die dingen, heel bijzonder.

Ook hier hebben we nog even een mooie wandeling tussen de Cholla’s door gemaakt.

Hierna vonden we het wel tijd om ons hotel op te zoeken. Nog even snel scoorden we een stok kaarten bij het visitor center, dat op ongeveer 500 meter van ons hotel bleek te liggen. We waren er dus al snel en we konden meteen inchecken. De kamer is weer fijn en we hebben hier zowaar een zwembad waarin we daadwerkelijk baantjes kunnen trekken en dat dieper is dan ik lang ben. Na het eten (bij een Chinees, ook weer eens lekker na al dat Mexicaanse en Amerikaanse eten) hebben we daar dan ook even gretig gebruik van gemaakt. De grootte en diepte betekende wel dat het ijs- en ijs koud was, maar aangezien het hier nog 32 graden is, was dat niet heel erg.

Nog een pluspunt: een zitje voor de deur waar ik dit blog kan tikken:

Morgen rijden we naar Boulder City, naar de Hoover Dam. En daarna zit de rondreis er alweer op! Gelukkig mogen we dan nog wel 4 daagjes genieten van Las Vegas.

Tot morgen!

Dag 18: Meh

Prescott AZ - Blythe CA

Ik kon vanmorgen mijn bed niet uitkomen. Niet dat het zo'n slecht bed was, maar ik voelde me niet zo lekker en had totaal geen energie voor de dag. Maar ja, we moeten door, dus heeft Jolanda me mee gesleept naar het ontbijt. Een beetje koffie erin gooien werkt meestal wel.

We hadden een reisdag waarin we weinig gepland hadden, dus nadat we de koffers hadden ingeladen konden we op weg. Jolanda reed vandaag voor de verandering, zodat ik eens rustig om me heen kon kijken tijdens de rit. Vooral het eerste gedeelte, waarin we de bergen op en af slingerden door de bossen was prachtig. Minder was dat we halverwege een steentje op de voorruit kregen, waardoor er nu een sterretje in zit. Even kijken hoe we dit straks bij de verhuurder moeten regelen. Volgens de papieren wordt een sterretje pas als schade gezien vanaf 2 inch en deze is kleiner, dus misschien valt het mee.

Om 13:00 uur kwamen we al aan bij het hotel, waar we voor een kleine bijdrage vervroegd mochten inchecken. De rest van de middag hebben we helemaal niks gedaan, wat ergens ook wel weer lekker was zo tussendoor. Ik merk dat ik uit begin te kijken naar het einde van de vakantie. Ik ben nog nooit langer dan drie weken van huis geweest, dus misschien is het ook wel een beetje heimwee wat ik voel. Maar we gaan proberen nog volop te genieten van de laatste week!

We hebben geen foto's gemaakt vandaag. Morgen gaan we via nationaal park Joshua Tree naar het volgende hotel, dus daar zullen we wel weer wat plaatjes schieten om te delen.

Dag 17: nog een keer Grand Canyon en dan naar Prescott

Grand Canyon Junction - Grand Canyon - Prescott

De laatste dag Grand Canyon! We gingen vroeg op pad vandaag. De koffers waren alweer vroeg ingeladen en na even snel koffie, jus en wat bagels te hebben gehaald bij het benzinestation naast het hotel, gingen we op weg. Maar niet voor we wat foto’s hadden genomen van de auto’s en beelden die hier stonden:

Eenmaal in het park van de Grand Canyon gingen we rechtsaf om de scenic route naar het uitkijkpunt Desert View te volgen. Desert View wordt nog beheerd door natives en er was dan ook veel te vinden qua souvenirs. Maar wij kwamen voor het uitzicht:

Dezelfde toren vanaf een ander punt:

Nou vooruit, een dromenvanger en kettinkje voor Jolanda dan, allebei handgemaakt (zeggen ze).

Het plan was om vanaf dit punt terug te rijden en dan via Grand Canyon Junction en Williams naar Prescott te rijden. Google gaf echter een alternatief dat 21 minuten langer zou duren, maar ons wel over wegen stuurde waar we nog niet geweest waren. Die keuze was dus snel gemaakt, we konden toch pas na 15.00 uur inchecken. En zo hebben we weer mooie nieuwe dingen gezien. Hier kun je bijvoorbeeld goed zien dat de canyon een gat in de grond is, wat minder opvalt als je er in of vlak aan de rand staat:

Rond een uur of één begonnen onze maagjes toch wel te knorren door het karige ontbijt. En zie, daar reden we langs een Denny’s die ons heerlijke sandwich ‘melts’ serveerde: geroosterd brood met vleesbeleg (rund voor mij, kip voor Jolanda) en gesmolten kaas. Goed te doen!

Bij het hotel aangekomen hebben we eerst even een tijdje gerust en daarna gingen we downtown van Prescott eens bekijken. We hebben een lekker stukje gewandeld over de “Whiskey Row”, een straat met allemaal kroegen en restaurants. We zaten echter nog vol van de lunch, dus buiten een ijsje hebben we niets gegeten en we gingen alweer snel terug naar het hotel. Daar hebben we nog even ‘gezwommen’ in het ‘zwembad’. Lees: gedompeld in een inieminiebadje van 3 voet diep. En koud! We waren er alweer snel klaar mee. Dan maar een biertje en een spelletje op de kamer, ook leuk!

Morgenochtend gaan we hier nog wat van de omgeving bekijken, alvorens we naar Blythe rijden. We hopen weer op een mooie route.

P.S. We vinden het heel leuk om te zien dat jullie meelezen en kijken elke dag uit naar de reacties :)

Dag 16: de Grand Canyon

Grand Canyon Junction - Grand Canyon

Vandaag stond één van de (vele) hoogtepunten van de vakantie op het programma: het Nationale Park dat iedereen kent (of in ieder geval wel eens van gehoord heeft): de Grand Canyon!

De Grand Canyon is -de naam zegt het al- groot. Het is een heel groot gat in de grond. Maar wel een heel móói gat. We hebben 125 foto’s gemaakt vandaag en konden bijna niet kiezen welke we wilden delen, maar hier zijn er een paar:

Helaas krijg je het op de foto nooit zo indrukwekkend als in het echt. We stonden hier bijna een kilometer boven het diepste punt dat we konden zien.

Na binnenkomst zijn we eerst even langs het visitor centre gegaan om een plan te maken voor vandaag. Als suggestie voor menen die er voor het eerst komen kregen we:

1. 1. Lopen naar het uitzichtspunt Mather Point;
2. 2. Van daar uit wandelen naar Yavapai Point;
3. 3. Bus terug nemen naar het visitor centre;
4. 4. Met de bus de scenic route rijden en bij elk punt dat hij stopt even uitstappen om van het uitzicht te genieten.

We hebben deze suggestie bijna helemaal opgevolgd, alleen zijn we niet de hele route van stap 4 met de bus geweest. Langs de rand lopen van het ene naar het andere uitzichtspunt heeft namelijk ook wel wat, dus dat hebben we een aantal keren gedaan:

Selfie!:

Onderweg kwamen we op verschillende punten eekhoorntjes tegen. Je mag deze beesten niet voederen of water geven, maar ze weten precies waar ze moeten zijn om iemand te vinden die ze tóch iets geeft. Zelf hebben we het bij een paar foto’s gehouden.

Het was bij de uitzichtspunten vandaag heel druk met Japanners. Op de wandelingen tussen de uitzichtspunten was het daarentegen heel rustig, soms alsof we er helemaal alleen waren. Rond 16:00 uur waren we er helemaal klaar mee. Bij geen enkel ander park bleven we tot zo laat en ik merk dat mijn conditie gewoon nog niet je-van-het is. Daarom zijn we -via een snelle hap- weer teruggegaan naar het hotel.

Morgen gaan we nog even terug naar het park om een route de andere kant op te rijden en daar nog één en ander te bekijken en dan zeggen we alweer gedag tegen de Grand Canyon.

Oh ja, en Jolanda probeerde een panoramafoto te maken. Dan moet je heel langzaam je camera van links naar rechts bewegen. Verrassing!