Dag 6 en 7: van Bryce naar Boulder
Panguitch - Bryce - Boulder
De wekker stond op 5.45 uur vanmorgen, want we wilden de zonsopkomst boven Bryce canyon graag zien. En zelfs met een wekker die zo achterlijk vroeg staat, presteerden we het om wederom ruim voor hij af ging wakker te zijn. Het hotel waar we nu zitten is niet echt heel schoon en de airco deed het maar half, dus dat kan er ook mee te maken hebben gehad. We zullen blij zijn als we hier weer weg zijn.
Anyway, op naar Bryce canyon, om precies te zijn naar Sunrise Point. Waar we geen rekening mee hadden gehouden, is dat de nachten hier iets kouder zijn dan in Vegas en omstreken:
Gelukkig hadden we in Vegas al hoodies gekocht, die kwamen nu goed van pas. De zonsopkomst was spectaculair! Ik hoop dat de foto’s het een klein beetje recht aan doen:
Ik was intussen ontzettend toe aan een kop koffie en iets te eten zou er ook wel in gaan, dus vertrokken we na de zonsopkomst naar Bryce City voor een ontbijtje bij een diner daar. We deelden een bordje french toast (dikke wentelteefjes) en eieren met worstjes, waarna we weer terug gingen naar Bryce canyon. Gisteren hadden we er al een stuk gereden, dus kozen we nu voor een mooie wandeling naar een waterval(letje). Hij stond als makkelijk aangegeven, maar het hoogteverschil maakte het toch een hele uitdaging.
Na deze wandeling was het nog steeds vroeg, dus besloten we nog een wandeling te doen langs de rand van de canyon. We zagen beneden allemaal mensen lopen, maar durfden het zelf niet aan om de wat zwaardere hikes te proberen, aangezien we al een beetje moeite hadden met de ‘makkelijke’.
Hierna hadden we Bryce wel gezien en gingen we terug naar het hotel om wat te rusten voor het avondeten. Ik kwam daarbij helemaal niet aan het schrijven van dit blog toe, want er was football op tv. Het diner viel helaas een beetje tegen. Veel restaurants hier in de omgeving zijn gesloten op zondag en we hadden dus niet veel keuze. Helaas, volgende keer beter.
De volgende morgen sliepen we uit, want er stond geen drukke dag op het programma: alleen rijden naar Boulder en onderweg van de omgeving genieten. We wilden een stukje omrijden (toch tijd genoeg vandaag), maar kwamen op een weg terecht die ons al naar de bestemming ná Boulder zou brengen, dus dat was niet de bedoeling. Onderweg naar Boulder hebben we weer volop genoten en zijn we meerdere keren even gestopt langs de weg voor het uitzicht:
Eenmaal in Boulder aangekomen, stuurde de TomTom ons helemaal verkeerd. Volgens de navigatie zou het ongeveer 9 mijl een bepaalde weg in zijn. Na 3 mijl werd deze weg onverhard en slingerde hij zich langs een bergwand omhoog. En waar de ranch zou staan waar we moesten overnachten, stond.... niks! We besloten de weg nog een stuk te vervolgen om te kijken of de TomTom iets te vroeg dacht dat we op plaats van bestemming waren. En zo slingerden we verder langs de berg. Na nog eens een mijl of 10 vonden we een plek om te stoppen en eens te kijken waar we waren. Om precies te zijn waren we in the middle of helemaal f*cking nowhere. In Nederland kun je een weg wel uitrijden en kom je vanzelf bij een grotere weg of een dorpje ofzo, maar hier niet. Enige wat erop zat was om dat hele eind weer terug te rijden. Zo gezegd, zo gedaan en aan het begin van de weg waar na 9 mijl ons hotel zou moeten staan STOND ONS HOTEL! We waren er dus gewoon langs gereden en TomTom was een mijl of 9 in de war. Pffff
Gelukkig is het wel een leuke plek om te slapen. We hebben een kamer in een ‘lodge’ en het doet een beetje aan een blokhut denken. Wel klein, maar volgens ons ook best fijn. Het bed zit in ieder geval goed. Straks een hapje eten in het restaurant hier en dan vroeg onder de wol. Morgen vertrekken we naar Capitol Reef National park en daarna naar Salina voor het volgende hotel. Tot dan!
Zion van boven en Bryce per auto
Hurricane - Zion - Bryce - Panquitch
Omdat we gisteren zo belachelijk vroeg in bed lagen, waren we vanmorgen weer vroeg wakker. Om 7 uur hadden we alles al ingepakt en na een snelle hap en een kop koffie konden we uitchecken en op weg. Zoals gezegd zouden we door Zion heen naar de volgende bestemming rijden en onderweg nog een wandeling proberen mee te pakken. Of we die wandeling zouden doen hing vooral af van of we de auto kwijt zouden kunnen, want er was maar een heel klein parkeerplaatsje bij het startpunt. Na eerst zigzaggend omhoog uit de canyon te zijn gereden, kwamen we bij een tunnel van ruim een mijl waar we doorheen moesten en vlak daarachter lag de parkeerplaats; met een vrije plek!
We konden de auto dus parkeren en de korte wandeling van 1.1 mijl aanvangen. Niemand had er echter bij verteld dat de tocht langs de rand van de canyon liep, waar we meer over rotsen moesten klauteren dan wandelen. Omhoog, omlaag, weer een stuk omhoog, langs een afgrond zonder railing, over wat rotsblokken klauteren.... Na een (ruim) half uurtje stonden we op het uitkijkpunt. En het was elke zweetdruppel dubbel en dwars waard!
(het pad was soms best smal)
De beloning:
Terug ging gelukkig iets makkelijker, omdat het meer naar beneden liep en we inmiddels wisten hoe we het beste onze voeten konden neerzetten. Terug bij de auto vervolgden we onze weg naar de achteruitgang van Zion en daarna: Bryce! We zouden pas na 15:00 uur in kunnen checken bij het volgende hotel, dus hebben we eerst even gekeken wat het park Bryce ons te bieden had. We hebben niet veel gelopen, maar zijn met de auto langs de bovenrand gereden en hebben op verschillende uitkijkpunten genoten van het uitzicht over de canyon.
Rond 14.30 vonden we het mooi geweest en vertrokken we naar het hotel. Dat is iets minder mooi dan de vorige, maar gelukkig wel schoon. Het staat in the middle of nowhere, dus wat we straks moeten gaan eten is nog even de vraag. Er schijnen wel wat leuke tenten in Panquitch, het dorpje hier, te zitten, dus we zien wel. We zullen ook even snel een wasje doen (in het bad), want we zweten de kleren hard genoeg vol. Verder staat er voor vanavond weinig op het programma, want morgen willen we heel graag nog vroeger dan anders op pad, om de zon te zien opkomen boven de canyons. Hopelijk gaat dat lukken, we laten het morgen weten!
Dag 4: Wandelen in Zion
Hurricane - Zion
De dag begon goed vandaag. Weer waren we voor de wekker wakker en aangezien dit hotel gratis ontbijt had, togen we naar de ‘eetzaal’. Lees: een hokje van 4 bij 4 met 3 tafeltjes, een koffiezetapparaat, een wafelijzer en een dispenser met 2 soorten cornflakes. Morgen ontbijten we buiten de deur, wat een armoe!
Maar goed, het was tijd voor een bezoek aan het eerste nationale park van deze vakantie: Zion Canyon. De rit er naartoe van een half uurtje was al zeer de moeite waard, dus dat beloofde nog wat. Bij de ingang kochten we een jaarkaart voor alle nationale parken in de VS. Entree per voertuig is voor 1 park $35 en onbeperkt voor een jaar alle parken $80, dus die keuze was snel gemaakt. Er staan tenslotte nog meer parken op het programma.
Vanuit het dorpje Springdale rijden de hele dag shuttlebussen naar het park, aangezien parkeren in of bij het park zelf een drama is. Dus na de auto in Springdale geparkeerd te hebben, pakten we de shuttle naar het Zion. Daar stapten we meteen over naar de volgende shuttle het park in, want voor het grootste gedeelte mag je daar niet met de eigen auto rijden. De lijn had 9 haltes, en we besloten meteen mee te rijden naar de laatste halte, waar een mooie wandeling langs het water begon. De wandeling was schitterend. Ik heb hier wat foto’s, maar die geven eigenlijk niet goed weer hoe enorm hoog (of eigenlijk diep) de canyon is. Jolanda en ik waren in ieder geval erg onder de indruk.
Na de wandeling van een uurtje of anderhalf, namen we de bus terug naar punt 6, waar we via een mooie trail terug liepen naar punt 5. Ondertussen was het 36 graden geworden en de temperatuur in combinatie met de ijle lucht (we liepen behoorlijk ver boven zeeniveau) maakte het wel vrij zwaar. We besloten na deze tweede wandeling dan ook om de bus verder naar het begin van het park te nemen. Vanuit de bus hebben we ook nog veel mooie dingen kunnen zien.
Terug in het hotel namen we een duik in het zwembad(je) bij het hotel om even af te koelen en deden we nog wat boodschappen (gisteren bij de Walmart bier vergeten, dat kan natuurlijk niet!). Het eten was gisteren goed bevallen bij de diner naast het hotel, dus die ging op herhaling. Na het eten ging bij ons allebei het lampje uit. Het was een zware dag, maar we hebben enorm genoten van al het moois dat Zion ons te bieden had. Morgen komen we er nog een keer, want we zullen door Zion naar het volgende park rijden: Bryce Canyon. Op deze route ligt nog een korte wandeling met aan het einde uitzicht over Zion van boven, dus dat moet wel schitterend zijn. We zijn benieuwd!
Dag 3: De drukte uit
Las Vegas - St. George - Hurricane
Hoewel de wekker vroeg stond deze morgen, waren we allebei weer ruim voor dat die af zou gaan uit de veren. Na een (zwaar) ontbijt bij La Salsa Cantina, pakten we de koffers in en checkten we uit. Dag Planet Hollywood, je was geweldig! Met recht één van de meest ondergewaardeerde resorts op de Strip. We leverden onze koffers in bij de bewaking, die ze vast zou houden tot we echt vertrokken. We konden de huurauto pas na 13:00 uur ophalen, dus we moesten ons nog wel even vermaken. Maar het is Las Vegas, dus er was genoeg te doen! Ik besloot toch even te kijken of ik de tips van Jackpot Judo om kon zetten in een winst. Al snel had ik een low volatility machine gevonden om te proberen van $100 minimaal $150 te maken. Na 10 minuten had ik van de $100 nog precies $0 over. Geheel volgens verwachting dus. Laat mij maar pokeren, dat is in ieder geval nog leuk, in plaats van dom naar een paar draaiende rollen te kijken en te hopen op 3 op een rij.
Na dit gok avontuur liepen we wat verder de Strip op naar het Noorden. Daar kwamen we na een kort rondje door het Paris een souvenirwinkel tegen waar we voor ieder een hoodie en een petje hebben gekocht. Ik heb zo’n beetje van al mijn vakanties een pet met de locatie van de vakantie erop, dus Vegas kon niet ontbreken! Ten slotte vereerden we Caesar’s Palace nog met een bezoekje. Bellagio is het mooiste hotel aan de buitenkant, maar Caesar’s wint het wat ons betreft qua interieur. Veruit het mooiste casino (en lekkere ijskoffie!).
Inmiddels was het 12.00 uur geweest en lieten we ons na nog een drankje bij Blondies naar de Alamo bij het vliegveld brengen om onze huurauto op te halen. We mochten een auto uitzoeken uit het segment midsize SUV en kozen voor een Jeep Compass. Een lekker ruime auto die heerlijk rijdt. Gelukkig werkt ook Android Auto erin, dus we zitten ook goed qua navigatie enzo. De stad uitrijden was nog wel een beetje spannend, ontzettend druk en voor een groot deel 785-baans. Of nou ja, 5 of 6, maar dat vind ik ook veel. Eenmaal de stad uit ging het er een stuk rustiger aan toe. Eerst reden we een stuk relatief vlak door de woestijn, maar na ongeveer een uurtje reden we slingerend door de bergen. Wat een prachtig stuk natuur. Het is dor en droog, maar ook ontzettend mooi!
We reden op ons gemak naar het noorden en stopten in St. George (een mijl of 10 vanaf het hotel waar we naartoe gingen) om even wat boodschappen te doen bij de Walmart. Daar kwamen we erachter dat we een andere tijdzone waren ingereden; we zitten nu 8 uur vroeger dan NL. Beladen met water, chips voor het zout, wasmiddel en een koelbox konden we daarna verder naar Hurricane, om in te checken in het Super 8 hotel. Dat ging makkelijk en vlot en na een snelle hap bij een diner naast het hotel zit ik nu dit blog te schrijven en staat Jolanda al onder de douche. Morgen is het vroeg dag, want dan gaan we Zion echt bezoeken. #zinin!
Las Vegas! Eindelijk!
Las Vegas
Na rond 22.00 uur te zijn gaan slapen gisteren, werd ik wakker om 23.00 uur, 1.00 uur, 2.00 uur, 2.30 uur.... Jolanda kon ook niet echt slapen, maar we vonden het wel heel kort. We probeerden nog zo lang als mogelijk te blijven liggen, maar om even voor zessen was ik er wel echt klaar mee: laat de dag maar beginnen! Eerst maar eens op zoek naar een ontbijt. Ik wist waar dichtbij een Denny’s was, en na eerst 2 kilometer de verkeerde kant op te zijn gelopen, vonden we die ook daadwerkelijk. Een enorm Amerikaans ontbijt op met eieren, bacon, pancakes en vooral sloten koffie. Na het ontbijt besloten we het MGM Grand even te bezoeken en wat foto’s te maken van het aan de overkant gelegen New York New York en de M&M store en Coca Cola store met een bezoek te vereren. Foto’s!
Bij de M&M winkel vonden we alles te duur en bij de Coca Cola winkel mocht ik van Jolanda geen Coca Cola sokken kopen, dus zijn we met lege handen weer vertrokken. Wel bij Walgreens even flink koffie, zonnebrandcrème en drank met electrolyten ingeslagen, want je kunt hier echt niet zonder.
De hitte was goed te doen. Er stond een warme wind, en de hitte is droog, waardoor 40 graden hier veel minder erg is dan 35 graden thuis. Het is wel heet, maar te doen. Ook omdat je overal binnen vol in de airco loopt natuurlijk.
Na een bezoek aan het Bellagio hotel en casino, zouden we wat gaan drinken bij Cabo Wabo, een Mexicaans tentje naast ons hotel. We wilden eerst op het terras, maar uit de wind en stil zittend, bleek het toch een beetje té allemaal en zijn we toch maar naar binnen verplaatst. Mijn oog viel op een veelbelovend uitziende cocktail, maar gezien de tijd (11.45 ‘s morgens) leek het me nog wat veel van het goede. Maar wat mij betreft zitten we er vanavond weer!
Na een kleine plons in het zwembad van het hotel, besloten we een korte siësta te houden. Voor mij een mooi moment om dit blog even te schrijven. Ondertussen lag Jolanda even te lezen. Bij de bespreking wat we verder zouden doen, twijfelde Jolanda erg of ze wel de fut had om nog veel te doen. Daarom besloten we dat zij lekker in de hotelkamer zou blijven om wat te rommelen en dat ik een paar uurtjes zou gaan pokeren. Op naar het Bellagio!
Tot mijn grote verrassing bleek er om 15.30 uur geen wachtlijst te zijn voor een 1-3 game en kon ik meteen aanschuiven aan een tafel. Ik kocht in voor $300 en had al snel in de gaten dat ik aan een vrij stugge tafel terecht was gekomen. Een aantal regs die zeer nitty speelden en bijna geen actie gaven. Ik pakte al snel wat potjes op door agressief te blijven betten. Na een uurtje hielden 3 van de spelers het voor gezien en werd de tafel wat losser. Links naast mij zat inmiddels een (bloedmooie) dame die ontzettend agressief (en goed) speelde. Die kende alle dealers bij naam (en zij haar), moest om vijf uur haar kinderen van school gaan halen en riep dan ook “tot morgen!” toen ze weg ging. Sowieso was ik de minst ervaren speler aan tafel en mijn stack fluctueerde dan ook hevig. Op een gegeven moment had ik $600 staan en op het slechtste moment rond de $120. Uiteindelijk kwam Jolanda me zoals afgesproken om 20.00 uur halen en cashte ik uit voor $315. Geen grote winst, maar ik ben wel een soort trots dat ik me staande heb weten te houden tegen een tafel vol regulars die bijna dagelijks in de casino’s spelen.
Voor het diner haalden we een broodje bij Earl Of Sandwich. Ik had van vlogs over Las Vegas al meegekregen dat dit een heel populaire tent was en ik kan melden dat dat volledig terecht is. Denk Subway, maar dan vers en veel lekkerder. Na het eten zijn we nog even langs geweest bij Cabo Wabo, voor die cocktail die ik nog tegoed had, en zijn we daarna weer even naar het Bellagio gelopen om de fonteinshow te bekijken. Die was nog mooier dan verwacht en ik werd er zelfs een beetje emotioneel van. Ik wil al zo’n beetje 30 jaar naar Las Vegas en die fonteinen zitten sinds de jaren 90 in zo’n beetje elke film die zich in Vegas afspeelt. En nu zag ik ze eindelijk zelf! Hier kwam voor mij het besef dat ik nu eindelijk het ene ding dat bovenaan mijn bucketlist stond heb af kunnen vinken!
En zo eindigde alweer onze laatste avond in Las Vegas. Morgen vertrekken we richting Zion National Park. Iets heel ander dan Las Vegas, maar ook hier heb ik enorm veel zin in. Tot morgen!
De reis - en wat voor één!
Oudewater - Minneapolis - Las Vegas
Na de laatste loodjes op maandag (alle koffers ingepakt, alle papieren bij elkaar) en na online ingecheckt te zijn, waren we helemaal klaar voor de reis. Kees zou ons om 9.00 uur ophalen om ons naar Schiphol te brengen en het zou een lange dag worden, dus besloten we vroeg naar bed te gaan. Jolanda stond al onder de douche en ik was alles beneden aan het afsluiten toen ik rond 22.00 uur een melding kreeg van de KLM:
“Uw vlucht van 3 september naar Las Vegas is geannuleerd wegens een technische storing. U ontvangt zo snel mogelijk informatie met betrekking tot een vervangende vlucht.”
Even dacht ik dat het een grap was, of een vorm van oplichting, maar toen ik ook een e-mail kreeg met dezelfde boodschap begreep ik al snel dat het wel serieus was. Al snel kregen we een vervangende vlucht: een half uur later dan gepland, met een overstap in Minneapolis. Hierdoor zou de reis 6 à 7 uur langer duren en zouden we pas diep in de avond in Las Vegas aankomen. Niet leuk, maar we waren allang blij dat we alsnog gingen...
Na een heel kort nachtje (slaap wilde gek genoeg niet komen), zaten we ruim op tijd klaar om opgehaald te worden. Op precies de afgesproken tijd was Kees er en we waren dan ook keurig op tijd op Schiphol. Online inchecken wilde niet lukken bij de nieuwe vlucht en na ons gemeld te hebben bij de incheckbalie bleek al snel waarom: We stonden op stand-by. We wisten dus nog niet of we überhaupt mee zouden mogen, dat kon ons pas bij de gate verteld worden. De jongen achter de balie bleef maar sorry zeggen, maar we namen hem natuurlijk niks kwalijk, hij is ook maar de boodschapper.
We moesten dus wel alvast onze koffers afgeven en door de security naar de gate. Geen probleem. We hadden een tijdslot gereserveerd, waardoor we niet in de lange rij hoefden en eenmaal bij de security bleek het ons nog voorspoediger te gaan. Jolanda had namelijk na een tip van een collega van het Rode Kruis geregeld dat we key cords en pasjes om hadden van de “hidden disability foundation”. Dat zijn groene key cords met zonnebloemen en bij officiële instanties weten ze dan dat je een onzichtbare handicap hebt, zoals autisme. We mochten dan ook zelfs langs de korte rij om direct rustig geholpen te worden. Fijn!
Ook bij de gate hadden we profijt van die dingen, want terwijl we daar zaten te wachten werden we benaderd door Bjorn, een uitermate vriendelijke gastheer van Delta (de uitvoerder van de vlucht), die de key cords herkende en vroeg of hij iets voor ons kon doen. Omdat het inmiddels erg druk was bij de gate, nam hij ons mee naar een rustiger plekje. Daar liet hij ons weten dat we vooralsnog niet mee zouden kunnen met de vlucht, maar dat hij er alles aan zou doen om ons toch aan boord te krijgen. Twintig minuten voor vertrek kwam hij met het verlossende woord: We konden mee, konden naast elkaar zitten in het vliegtuig en waren ook reeds ingecheckt op de vervolgvlucht van Minneapolis naar Vegas. Hij had ook het cabinepersoneel ingelicht over onze situatie en mijn autisme, en die kwam ook nog meerdere malen tijdens de vlucht kijken of alles oké was. Wat een enorme topservice!
De vlucht naar Minneapolis was verder ook perfect. Genoeg beenruimte, voldoende drinken en verrassend lekker eten (gnocci met kip in tomatenroomsaus). Onderweg heb ik 2 films gekeken: IF, wat een aardige film was en Snowpiercer, die tegen viel (de serie op Netflix is beter) en heb ik wat muziek geluisterd en gelezen. Ik kreeg bij het landen helaas we erg last van mijn oren.
In Minneapolis verliep het ook vrij voorspoedig: Binnen een uurtje waren we langs de douane (wat een ongelofelijke chagerijn van een vent was dat) en konden we de koffers opnieuw inchecken voor vlucht twee. Tijdens het wachten op die tweede vlucht (3 uur) even wat gegeten en gedronken en toen konden we weer aan boord. Dit was een kleiner toestel met helaas ook minder beenruimte en Jolanda en ik zaten niet naast elkaar. Wel op dezelfde rij, maar met twee mensen er tussen. We hadden natuurlijk kunnen vragen of die mensen wilden ruilen, maar ja, dat durf ik dan weer niet.
Dit was nog een vlucht van 3,5 uur, maar het leek haast wel langer te duren dan de vlucht van 8,5 uur naar Minneapolis. Bij het stijgen en landen kreeg ik weer enorm last van mijn oren en mijn linkeroor zit nu (volgende dag) nog dicht. Mooi waardeloos. Het landen in Las Vegas was wel erg mooi in het donker. De hele enorme stad is al fel verlicht, maar een klein stukje is dan nog veel meer en feller verlicht: de Strip. Vooral de Sphere, de Strat en de High Roller waren goed te vinden vanaf grote afstand. Op het vliegveld in Vegas liep alles vlot en binnen een uur waren we dan ook ingecheckt in het Planet Hollywood, midden op de Strip. We hebben een hele mooie ruime kamer, met uitzicht op de Strip. Wel ‘maar’ negen hoog, maar evengoed een prachtkamer voor de zeer schappelijke prijs. Na nog even snel water en bier te hebben gehaald in een nabijgelegen supermarktje, vonden we het mooi geweest. Na een kort nachtje vooraf en een reisdag van 24 uur, waarvan 21 uur onderweg, waren we er wel klaar mee. Rond 22.00 uur ging het licht uit.
Nog 3 nachtjes slapen!
En dan is het ineens bijna zover! Komende dinsdag zullen we dan ein-de-lijk op het vliegtuig stappen richting de VS. Een reis "4 years in the making". Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar we zijn nu aangekomen bij de laatste loodjes. Alle papieren zijn geregeld (ESTA's, medicijnpaspoorten, tickets, boekingsbevestigingen hotels) en op de logeerkamer liggen de koffers al klaar om ingepakt te worden, met bijna alle kleding en spullen die mee moeten erbij. Nu is het nog een kwestie van zorgen dat alles opgeladen wordt (e-reders, powerbanks, koptelefoons e.d.), de koelkast leegeten en nog even een doekje door het huis halen en we zijn er klaar voor. Oh, en een beetje uitzieken, want ik ben op de laatste dag op kantoor rillend van de koorts naar huis gegaan. Ik had me het begin van de vakantie een beetje anders voorgesteld, maar liever nu dan net na aankomt, denken we dan maar.
Dinsdag staat als het goed is Kees rond 8.30 voor de deur om ons naar Schiphol te brengen en dan gaat het grote avontuur beginnen. Net als 12 jaar geleden zal ik dagelijks dit blog bijhouden, zodat onze reis te volgen is. Wel worden de verhaaltjes wat bondiger dan de vorige keer, zodat we als we thuiskomen ook nog wat te vertellen hebben. Als je geen post wilt missen en dagelijks onze verhaaltjes wilt lezen, kun je je opgeven voor de mailinglist, zodat je bericht krijgt als we iets gepost hebben.
De volgende post zal vanuit Las Vegas komen. Tot dan!
#zinin
Poging 2
Zoals ik in een eerder blog heb geschreven, zouden we in 2020 naar de USA gaan om een rondreis te maken in het zuid-westen. Maar net nadat we geboekt hadden, zat ineens de hele wereld op slot! Dat ging hem dus niet worden. In 2021 vonden we het ook nog een beetje spannend en in 2022 en 2023 kwam het er niet van wegens wat gezondheidsperikelen. Maar wat in het vat zit verzuurt niet en het gaat dit jaar dan toch ein-de-lijk gebeuren: In september gaan we ruim 3 weken naar de VS! Woei!
De tickets zijn geboekt en de auto is gehuurd. De hotels moeten nog geboekt worden, maar we gaan ons eerst even verdiepen in welke hotels we zouden willen verblijven. In principe leggen we alleen de hotels voor vlak na aankomst en vlak voor vertrek vast, dan hebben we tijdens de rondreis volledige vrijheid.
De voorpret kan dus weer beginnen, we hebben er zin in. In de loop van het jaar zal ik een wat uitgebreidere post plaatsen, wanneer we wat meer besloten hebben (hotels, route e.d.). Tot dan!
