Onzekere tijden

En toen stond ineens de vakantie op losse schroeven. Zoals het er nu naar uitziet heeft Corona ons huis niet overgeslagen, maar zijn ernstige klachten wel uitgebleven. Natuurlijk kent de wereld momenteel veel grotere problemen dan een vakantie die niet door kan gaan, maar voor ons is dit wel een tegenvaller.

Inmiddels hadden we vlucht, hotel in LA, hotel in Las Vegas en huurauto geboekt. Inmiddels hebben we het hotel in LA en de huurauto weer geannuleerd. Voor de vlucht hebben we geboekt bij KLM en we zijn zo eigenwijs geweest om geen annuleringsverzekering af te sluiten. Nu biedt KLM wel omboekingsmogelijkheden in verband met de coronacrisis, maar die gelden voor vluchten tot 4 juli 2020. Aangezien wij pas begin september zouden gaan vliegen, is nog niet helemaal duidelijk hoe dat gaat lopen. Mogen Europeanen tegen die tijd weer naar de VS? Is het dagelijks leven daar tegen die tijd alweer voldoende hersteld, dat we ook een leuke vakantie kunnen hebben?

Inmiddels hebben we zelf een voorkeur om de vakantie door te schuiven naar september 2021, maar het hangt er ook nog even vanaf wat de KLM besluit. Zoals het er nu naar uitziet, hebben we de komende maanden de volgende dingen te doen:

• De website van de KLM in de gaten houden over mogelijkheden tot omboeken;
• In de gaten houden wanneer en hoe de maatregelen in de VS aangepast worden.

Normaal gesproken vind ik de voorpret minimaal zo leuk als de vakantie zelf, maar in dit geval…. Maar goed, we wachten het af en hopen ondertussen dat corona een beetje ingedamd zal worden en we binnenkort goed nieuws krijgen.

Back to the U.S. of A!

Ruim zeven jaar geleden alweer dat we naar Florida zijn geweest. En ruim zeven jaar al dat we roepen dat we zeker terug willen naar de Verenigde Staten. Het plan was in 2015. Maar ja, toen ging ik ineens studeren. Dan maar in 2017. Maar ja, toen ging Jolanda ineens óók weer studeren. 2018 ging even niet vanwege wat psychische perikelen en in 2019 kwam het er niet van door de nasleep van die perikelen.

MAAR!

In 2020 gaat het dan toch eindelijk gebeuren, CenJ gaan weer naar de U.S.A. Reist u mee?

Speciaal voor onze tweede reis over de grote plas, hebben we dit blog weer nieuw leven ingeblazen. Geen Florida deze keer, maar de hele andere kant van de VS.

Vooralsnog is het plan als volgt: We vliegen in September naar Los Angeles. Daar huren we een (dikke) auto en daarmee gaan we de south-west verkennen. Op het programma: LA, Death Valley, Bryce National Park, Zion National Park, Momument Valley, the Grand Canyon, the Hoover Dam en tot slot Las Vegas! Vanaf Las Vegas Vliegen we dan 3 weken later weer naar huis.

De komende tijd gaat voor mij dus in het teken staan van plannen maken, vluchten boeken , hotels boeken, huurauto zoeken en vooral heel veel voorpret beleven. Ik kan nu al niet wachten, en hoop dit blog weer netjes bij te gaan houden. Ik heb het eerste deel al vaker terug gelezen en alleen daarom al vind ik het leuk om er weer wat mee te doen. En natuurlijk vind ik het ook leuk als jij weer mee wilt leven!

#zinin

Dag 19 & 20: de terugreis

Dag 19 en 20: de terugreis

Zo, alweer de laatste post voor dit blog! Op het vliegveld in Sanford heb ik het eerste deel van de vrijdag al behandeld, dus verder waar we gebleven zijn:

Ik had net de computer afgesloten toen we konden gaan boarden. Ik pak mijn paspoort uit mijn kontzak en: PANIEK! Ik had mijn boardingpass in mijn paspoort gedaan, maar die zat er nu niet meer in. Heb ik weer. Als een gek al mijn zakken nagezocht, maarwat ik ook vond, geen boardingpass. Dan maar alles nalopen waar we geweest waren sinds ik hem zeker nog had. Gelukkig is het daar niet zo groot, maar tafeltje waar we hadden gezeten: geen pass. Winkel waar we wat drinken hadden gekocht: geen pass. Toiletten: geen pass. Damn! We hebben alles 3 keer nagelopen, maar nee hoor, de boardingpass was nergens te vinden.

Inmiddels begon de tijd te dringen voor het boarden en sloten we toch maar aan in de rij. Even verderop zat een man achter een balie, dus ik daar naartoe. Werd ik natuurlijk teruggefloten door de controlerende douane-medewerkers, maar na wat gebaren dat ik die man iets wilde vragen, mocht ik toch door. Ik kom aan de balie met de vraag: “Hello, i’ve got a gig problem, and I hope you can help me...” Zijn reactie: “Is your name by any chance Casper Donze?” Ik kan niet vertellen hoe gelukkig ik was! Iemand had blijkbaar mijn pass gevonden en hem daar afgegeven. Pfoei!

Hierna konden we rustig boarden en kon de reis naar Miami beginnen. Deze reis was erg onrustig vanwege het slechte weer in de omgeving en het lampje “gordels vast” is geen moment uitgeweest. Gelukkig was het maar een hupje van 50 minuten. In Miami moesten we weer even het vliegtuig uit en heb ik mijn overstapkaart natuurlijk angstvallig vastgehouden tot we weer mochten instappen ;) In Miami hebben we ook nog wat snoepjes voor onderweg gekocht, wat we waren vergeten in Orlando. Nu hebben we nog $ 4,70 over. Scheelt weer terugwisselen tegen een ongunstig tarief...

De reis naar Amsterdam verliep vooral voor het eerste deel weer erg onrustig. Veel turbulentie tot we in de buurt van Europa kwamen. Daardoor hebben we beiden geen oog dicht gedaan. Ik zat ook veel minder lekker dan op de heenweg en had een stuk meer moeite met de reis dan aan het begin van de vakantie. Wel hebben we boven de oceaan en boven de wolken de zon op zien komen. Mooi!

Aangekomen bij Amsterdam, moesten we nog even een paar rondjes vliegen voor we mochten landen. Op de grond aangekomen bleek waarom: We mochten onze stoelen nog niet verlaten zodra we stil stonden, maar moesten met de riemen vast blijven zitten. En daar kwam vijf man marachaussee het vliegtuig binnengemarcheert. Zij namen een man achteruit het vliegtuig mee en toen kregen wij te horen dat deze man het cabinepersoneel uitgescholden en bedreigd had. En dat pikken ze bij Arkefly niet. Terecht! Die mensen lopen hun benen uit hun kont voor ons, dan mag je best een beetje vriendelijk doen.

Uiteindelijk mochten we rond kwart over twaalf toch het vliegtuig uit, door de douane, onze koffers van de band pakken en daar stond Pa al op ons te wachten...

Tot zover onze reis naar Florida. We hebben echt een enorm leuke tijd gehad en hadden daar zo nog een paar weken willen blijven. Ik zie het er ook nog wel van komen dat we nog een keer die kant op gaan. De parken hebben we nu gezien, dus kunnen we dan wat meer van de omgeving gaan genieten. Dus Florida: tot de volgende keer!

Dag 19: Nog even snel Seaworld en dan: Dag Florida!

Toch nog zomaar een blogpost vanuit Amerika. Mede mogelijk gemaakt door AT&T free Wi-Fi op het vliegveld ;)

Gisterenavond hebben we grotendeels de koffers al gepakt, dus konden we vanmorgen redelijk uitslapen, voor we moesten uitchecken bij het hotel. De wekker stond om half tien en na de laatste dingetjes in de koffers gepropt te hebben, konden we om half elf uitchecken. Nog even een kop koffie gehaald en een sigaretje gerookt op het inmiddels zo vertrouwde rookterras en we konden naar Denny’S voor ons laatste Amerikaanse ontbijt. Grand Slamwich voor Jolanda en the Meatlovers Omelet voor mij. Ik kreeg hem en dacht al: waar is al het vlees? Bleek dat de serveerster een verkeerde bestelling had doorgegeven aan de keuken. Uiteraard heb ik het verkeerde omelet terug gestuurd en een kwartier later kreeg ik alsnog het goede. De serveerster meteen slijmen met extra koffie enzo, maar de fooit kon ze wat ons betreft vergeten.

Na het ontbijt zijn we nog een paar uurtjes naar Seaworld gegaan om wat vissen te bekijken en nog een laatste rondje Kraken te doen. Frontseat deze keer, maar achterin beviel toch beter. Het was echt verschrikkelijk warm vandaag en Jolanda en ik werden er allebei zelfs een beetje niet goed van. Om kwart over twee hebben we er dan ook een punt achter gezet en zijn we vertrokken naar het vliegveld. We reden bijna in één keer goed (bijna), en kwamen mooi op tijd aan. Het inleveren van de huurauto was zo gebeurd en we konden meteen gaan inchecken. Ook het inchecken ging lekker vlot (geen rij) en na een kwartier waren we al door de douane heen om te wachten tot we mochten boarden. Da’s wel even wat anders dan op Schiphol!

Na de douane hebben we nog wat Tax Free dingetjes gekocht (sigaretten en tequilla) en was het toch nog even ruim twee uur wachten tot we mogen boarden. Inmiddels is het vliegtuig vanuit Amsterdam geland, dus kunnen we zo als het goed is instappen. Het is hier wel noodweer op het moment, het halve vliegveld staat blank, maar als de piloot denkt dat we kunnen vertrekken, dan zal dat wel.

Tot zover vanuit de USA!

Dag 18: Universal Islands of Adventure, Universal Studios, Aquatica en Señior Frogs

Vandaag is de laatste volledige dag van onze vakantie.... de afgelopen weken zijn omgevlogen! Het lijkt wel of we hier nog maar een paar daagjes zijn, maar het zit er echt alweer bijna op :(

Vanmorgen hebben we eerst heerlijk ontbeten bij Perkins (geen zorgen, morgen is Denny’s weer aan de beurt ;) ), waarna we vertrokken naar Universal. Rond negen uur reden we daar de parkeergarage in en even later stonden we weer oog in oog met Zweinstein.

We hadden niet zoveel zin om te wachten, dus zijn we de single riders line ingedoken. Uit deze rij worden de lege plekken opgevuld, en dat gaat lekker snel. Het betekende wel dat we niet bij elkaar zaten, maar het is toch niet zo alsof we tijdens de rit een diepgaande discussie met elkaar aangaan. Deze ride blijft toch echt geweldig. Hierbij roep ik nogmaals alle Harry Potter fans op om flink te sparen en deze kant op te komen. Je moet het gewoon beleefd hebben!

Na Harry Potter’s Forbidden Journey zijn we doorgegaan naar de blauwe draak van Dragon Challenge, zodat we ook in dit park alle achtbanen gehad hebben. Hierna was het even wandelen naar Super Heroes Island voor nog een ritje met the Amazing Spiderman. Ook die was weer genieten!

In dit park hadden we Poseidon’s Fury ook nog niet gedaan, dus werd dat de volgende stop, na even iets gedronken te hebben (pro-tip: Slushi Cola is NIET lekker). De attractie stelde niet heel veel voor, al zaten er wel wat geweldige effecten in. Zowel Jolanda als ik waren onder de indruk van de watergang, waar het water in een boog van 360 graden om je heen stroomt, maar je zelf (bijna) niet nat wordt. Erg leuk gedaan.

Hierna vonden we het wel mooi geweest in Islands Of Adventure, en zijn we naar Universal Studios gegaan. Samen deden we een rit in Hollywood Rip Ride Rockit (ik koos voor de Charlie Daniels Band deze keer :D ) en die viel een beetje tegen. Veel minder soepel dan de eerste keer dat we hem deden. Jolanda was meteen klaar met achtbanen, maar ik heb Revenge of the Mummy nog even meegepakt. Die blijft leuk.

Inmiddels was het ruim één uur geworden en lieten we ook Universal Studios achter ons om Aquatica een herkansing te geven. De lucht zag er stukken beter uit dan gisteren, dus hoopten we nu wel de hele middag van alle waterattracties te kunnen genieten. Om twee uur kwamen we aan bij het park en na ons omgekleed te hebben, zijn we eerst naar Roa’s Rapids gegaan, de stroomversnelling die ik gisteren niet af had kunnen maken wegens het slechte weer. Na een paar rondjes vonden we het tijd voor Loggerhead Lane, een heerlijk lazy river waar je in een band overheen dobbert. Hier hebben we weer enkele rondjes gedobberd. In de tussentijd deed ik nog een glijbaan met de band, maar het relaxt dobberen is toch meer iets voor mij.

Het dobberen maakte dorstig en dronken we even wat met een sigaretje. Gisteren heb ik hier Shock Top Belgian White ontdekt, echt een heel lekker fruitig bier, dat geserveerd wordt met een schijfje sinaasappel. Die moest ik natuurlijk vandaag weer hebben :) Na deze korte pause pakten we beide attracties nog een paar keer en zijn we tegen sluitingstijd (17.00 uur) vertrokken.

Bij het hotel alvast een beginnetje gemaakt aan deze post en vervolgens naar Señor Frogs, een Mexicaans restaurant dat praktisch tegenover het hotel zit. Het eten was niet fantastisch, maar de atmosfeer des te beter. We zaten bijvoorbeeld halverwege het voorgerecht toen er ineens een sirene ging. Die gaf aan dat al het personeel naar een podium moest komen om een fout dansje te doen. Halverwege het hoofdgerecht kwam er een ballonvouwer langs die mij een ballonpet en Jolanda een ballonkroon gaf, nadat hij ze aan tafel maakte. Er was karaoke, er werden continue homevideos gedraaid en ga zo maar door. Een erg leuke ervaring! Jolanda vond het iets minder en dat ik het zo leuk vond kan er ook mee te maken hebben dat ik twee cocktails van een halve liter elk naar binnen heb gegoten ;) Het plafond van die tent was trouwens echt iets voor Esther: Allemaal borden met leuke korte teksten...

En dat was dan onze laatste dag van de vakantie. Morgen moeten we om 11.00 uur de kamer uit zijn en om 16.00 uur op het vliegveld zijn. We hebben dus nog vijf uur te overbruggen. Misschien gaan we nog even naar Seaworld, zodat we ons niet al te erg vervelen.

Het volgende blog wordt waarschijnlijk vanuit Nederland geplaatst en kan even op zich laten wachten. Heb dus even geduld :)

Dag 17: Een paar uurtjes Aquatica en heerlijk eten bij Outback Steakhouse

Vanmorgen mochten we een klein beetje uitslapen, aangezien we Aquatica zouden gaan doen. Dit is een waterpark (waar er hier ook best veel van zijn), die pas om 10.00 uur open zou gaan. We waren niet van plan om bij openingstijd al voor de deur te liggen, dus konden we het nog iets later maken.

Omdat parkeren hier zo duur is (en omdat het gewoon leuk is), besloten we om met de I-ride Trolly te gaan. Even kaartjes gehaald bij de tourism-balie van het hotel en we konden rond tien uur op weg naar een ontbijt. We kwamen weer bij Denny’s terecht en na de pannenkoeken, eieren en worstjes naar binnen te hebben geschoven, stonden we weer bij de bushalte. De eerste trolly die voorbij kwam zat al vol, dus hebben we hier gezellig een ruim half uur staan wachten. Uiteindelijk kwamen we rond half twaalf aan bij Aquatica. Even snel een kluisje gehuurd en omgekleed en we konden een ligbed uitzoeken op het “strand” aan het golfslagbad. Hier hebben we eerst even gegolfd, voor we naar de lazy river gingen, waar ook de Dolphin Plunge staat.

Na wat rondjes gedobberd te hebben, sloten we aan in de rij voor wat volgens het park zelf de beste glijbaan van het park moest zijn. Bij Dolphin Plunge gaat de glijbaan door een basin met dolfijnen heen en dat moest een heel bijzondere ervaring zijn. Jammer alleen dat het stukje dat daadwerkelijk door het basin heengaat ongeveer vier meter is en dat je dus geen dolfijn ziet door de snelheid en het gespetter. Het idee van deze baan is geweldig, de uitvoering slaat helemaal nergens op.

Sinds ik in Limburg een bijna-dood-ervaring heb gehad in een waterglijbaan ben ik toch al niet zo dol op die dingen, dus lieten we de andere banen voor wat ze waren. Ik ging lekker in de zon liggen op mijn ligbed, terwijl Jolanda ging bekijken wat er nog meer te doen was in het park. Na een uurtje kwam Jolanda me halen en wilde ik ook wel weer het één en ander gaan doen, dus zijn we naar een stroomversnelling gegaan, die volgens Jolanda ook erg leuk was.

’s Morgens was het stralend weer, maar in het begin van de middag begon de lucht aardig te betrekken. We lagen dan ook nog maar net in het water van de stroomversnelling of het bericht kwam dat we eruit moesten: onweer op komst. Binnen tien minuten ging het inderdaad als een beest tekeer en na een uurtje gewacht te hebben, besloten we om even over drie om ons om te gaan kleden en terug te gaan naar het hotel. Het zag er toch niet naar uit dat het erg op zou gaan knappen.

Aangekomen bij het hotel zagen we dat het zwembad daar ook nog steeds dicht was, hoewel het onweer al over was. Blijkbaar stond er toch nog wat op de radar. Jolanda is even een uurtje gaan liggen, terwijl ik ben begonnen aan deze blogpost. Op aanraden van Syllvia in één van de eerste reacties op dit blog gaan we vanavond eten bij het Outback Steakhouse. Ik ben benieuwd!

(later)

Zo, zelf heb ik ook nog even een uurtje gelegen, voordat Jolanda me wakker maakte om te gaan eten. Ik merkte toen pas dat ik behoorlijk verbrand ben aan mijn schouders, rug, nek en borst. Het is de hele vakantie goed gegaan, maar vanmorgen was ik vergeten te smeren... Jolanda is ook een beetje verbrand, omdat ze een lager uitgesneden badpak aan had vandaag. Lekker dan :S

Rond kwart voor acht kwamen we aan bij het Outback Steakhouse, waar we nog even 20 minuten moesten wachten op een tafeltje. Druk! Maar op zich een goed teken. Als een restaurant dat redelijk uit de buurt van de drukkere buurt ligt zo druk is, moet het eten wel goed zijn. Terwijl we buiten wachtten tot er een tafel beschikbaar zou zijn, kwam er een vriendelijke ober ons en een paar andere wachtenden alvast een klein hapje aanbieden. Erg vriendelijk allemaal!

Eenmaal binnen begonnen we met de appetizer Blooming Union, oftwel bloeiende ui. Het zag er geweldig uit en smaakte nog beter!

Als hoofdgerecht had Jolanda de Alice Spring Chicken en ik de Filet met wilde champignons. De champignons waren denk ik erg wild en moeilijk te vangen, want op mijn stukje vlees lagen er maar liefst een stuk of drie... Maar lekker! Toe ging Jolanda voor de carrot cake en ik voor een mexican coffee. Moest ik wel even uitleggen wat dat was, maar ook die ging er goed in. Vandaag was ik trouwens aan de beurt om mijn ID te laten zien toen ik een biertje bij het eten bestelde :D

Syllvia, bedankt voor deze geweldige tip. We hebben echt genoten. Misschien wel het beste eten van deze vakantie :) Wat we ook heerlijk vonden was dat we rustig de tijd kregen voor ons eten. De afgelopen paar weken zijn we eraan gewend geraakt binnen drie kwartier weer buiten te staan, na een volledige maaltijd, maar hier konden we heerlijk rustig tafelen. Echt stukken beter!

Morgen is onze laatste pretparkdag. We gaan eerst naar Universal Studios en Islands of Adventure, vooral voor Harry Potter, Spiderman en Hollywood Rip Ride Rockit. Daarna zien we wel wat we doen. Of we blijven in die parken, of we gaan nog even naar Aquatica, of we gaan lekker relaxen bij het hotel en alvast wat dingetjes inpakken. We zullen wel zien.

Tot morgen!

Dag 16: Een verregende dag Busch Gardens

Voor vandaag stond het meest verre park op het programma voor ons: Busch Gardens in Tampa Bay. Da’s ongeveer anderhalf uur rijden hier vandaan, maar gelukkig voor ons opende het park pas om 10.00 uur in plaats van de 9.00 uur die we gewend zijn van de parken in de directe omgeving. Om even voor acht vertrokken we van het hotel, om na een ontbijtje bij Denny’s gehaald te hebben voor onderweg, de I-4 op te draaien richting Tampa. Van Orlando naar Tampa is één lange rechte weg, dus dat was een makkelijke rit. Tot we van de snelweg afgingen en ineens de bordjes Busch Gardens nergens meer te bekennen waren. Na wat rondrijden op de gok vonden we het toch en even voor half tien stonden we al te wachten tot de parkeerplaats open zou gaan.

Onderweg had het wel wat geregend, maar aangekomen in het park was het gelukkig droog. We besloten te beginnen met een ritje met het treintje dat rond het park rijdt en waar vanuit je goed de dieren kunt bekijken. De treinroute had 3 “haltes” en wij wilden gewoon een volledig ritje maken om weer uit te stappen waar we begonnen waren. Bij de derde halte werden we echter de trein uitgebonjourd, omdat deze vanwege noodweer niet verder kon rijden. Noodweer? Ja, het was inmiddels een beetje gaan druppen, maar om dat nou noodweer te noemen.... Nou ja, geen nood, dan doen we eerst even een bak koffie en dan lopen we wel verder. We hadden de koffie net in ons handen toen de mededeling kwam: “Wij adviseren de gasten een schuilplaats te zoeken in een winkel of restaurant, er komt noodweer aan!” Wij naar de dichtstbijzijnde winkel en het begon inderdaad behoorlijk te hozen met een paar klappen onweer.

Na een tijdje werd het droog, maar wegens dreigende terugkeer van het onweer gingen de attracties niet terug open. Oké, dan gaan we wel eerst wat dieren bekijken. Alle dierverblijven gesloten vanwege dreigend noodweer. Zucht. Dan maar een show bekijken in een overdekt theater. Show begint, na 2 minuten: Show afgelast wegens dreigend noodweer. Wat kunnen mensen hier toch panisch reageren op een paar druppels en een klap onweer in de verte! Dat je de achtbanen dichtgooit als het onweer te dichtbij komt, daar kan ik inkomen, maar zelfs de theaters? En dat terwijl er 13 tellen tussen bliksem en donder zat...

Tot 13.00 uur hebben we de tijd gevuld met rondhangen, winkeltjes bekijken, rondhangen, wat drinken en rondhangen. We waren net in een winkeltje bij de achtbaan Cheetah Hunt, toen we ineens gegil hoorden. Wij naar buiten en jawel: de achtbaan draaide! Woehoe! Hup, spullen in een kluisje (á 50 cent en het moet bij elke attractie, de afzetters!) en aansluiten in een erg korte rij. Vanwege het weer was het echt mega rustig in het park. We waren bijna aan de beurt en jawel: “Dames en heren, vanwege dreigend noodweer wordt deze attractie tijdelijk gesloten.” Grrrrr! We hebben nog een half uurtje in de rij gestaan, voor we het opgaven en wat zijn gaan eten.

En weer volgden er enkele uren van rondhangen. Inmiddels was het half vier en was de stand: 21 attracties in het park, 0 gedaan... Dit park is echt niet gebouwd op iets anders dan stralend mooi weer, echt alles is gesloten als er een paar druppels vallen... Maar dan toch gingen er langzaamaan wat attracties open. Joepie, eindelijk ergens in! We sloten weer aan bij Cheetah Hunt en deze keer gingen we ook daadwerkelijk van start. En wat een heerlijk baantje! Er zitten maar liefst 3 lanceringen in, die je van 0 tot 60 mijl per uur lanceren. Heerlijk! En heerlijk soepel ook.

Na Cheetah Hunt was het de beurt aan Montu. Ik had hier en daar al gehoord dat dit één van de beste achtbanen ter wereld moest zijn, maar aangezien het een inverted is (waar je onder hangt) en ik daar niet zulke beste ervaringen mee heb (El Condor, Dragon Challenge, Xpress), had ik er een hard hoofd in. Toch aangesloten natuurlijk en we mochten direct instappen. En ik moet zeggen: dit is misschien wel de beste achtbaan die ik ooit gedaan heb! Heerlijk soepel, lekker lang en een aantal leuke en verrassende elementen. Deze komt met stip binnen op 1 in mijn achtbanen top 10.

Omdat we bang waren dat de banen elk moment weer dicht konden gaan (het bleef bewolkt), zijnwe meteen doorgegaan naar Sheikra, een baan met een 90° drop, waar ik erg naar uitkeek. En wat een beleving! De rest van de baan was een beetje jammer, meer een kinderbaantje, maar die eerste drop was echt verschrikkelijk! In de goede zin van het woord natuurlijk ;)

Helaas was een andere topper van het park, Kumba, gesloten voor onderhoud en inmiddels was het vijf uur geweest. Jolanda wilde graag nog naar de vogelverblijven en ik wilde nog wel wat banen doen. We besloten daarom ieder zijns weegs te gaan en elkaar om zes uur, sluitingstijd, bij de uitgang weer te ontmoeten. Helaas voor Jolanda was het vogelverblijf alweer dicht, maar ze heeft zich nog wel kunnen vermaken bij de kangoeroes en walibi’s. Ikzelf kwam eerst Scorpion tegen en ben daar ingestapt. Dramabaan, had ik beter over kunnen slaan. Daarna heb ik Montu en Cheetah Hunt ieder nog een keer gedaan. Ik wilde nog even door naar de houten achtbaan Gwazi, maar daar was geen tijd meer voor. Ach, ik heb het toch niet zo op hout, mij te ruw meestal.

Onderweg naar huis hebben we even een broodje gepakt bij Subway (lekker!) en hebben we aangekomen bij het hotel nog even gezwommen. Uiteindelijk is het een lange dag geweest, ondanks het feit dat we niet veel hebben kunnen doen. Het is dat het zo’n eind rijden is, anders waren we morgen of overmorgen nog een keer gegaan. Dat het nou net bij dit park zulk slecht weer moest zijn is echt een tegenvaller. Bij Disney of Universal is nog genoeg binnen te doen, maar hier was het alleen maar wachten. Ach, gelukkig was het niet op de Discovery Cove dag :)

Net nog wat leuks: Ik was al begonnen aan dit blog en Jolanda zou in de hotelwinkel nog even iets te drinken halen. Kreeg ze geen bier mee, omdat ze achter de toonbank niet wilden geloven dat ze 21 was. Lol! Gewapend met haar paspoort is ze teruggegaan en nog wilde de kassière eigenlijk niet geloven dat ze 34 was. Haha.

Hopenlijk wordt het morgen wat beter weer, want dan gaan we lekker zwemmen bij Aquatica. Tot dan!

P.S. Geen foto’s vandaag, morgen weer een dag!

Dag 15: Magic Kingdom. En druk dat het was!

Vandaag had ik het niet naar mijn zin. Vanmorgen werd ik wakker en zat mijn linkeroor dicht. Dat had ik vorige week ook al een keer en dat heeft de hele dag geduurd. Echt heel irritant en wat ik ook probeer, open gaat ie niet... Ik vermoed dat het van het zwembad hier komt, maar dat weet ik niet zeker.

Bij het ontbijt bij Denny's troffen we een erg aardige serveerster die zelf bijna begion te kwijlen bij de dingen die we bestelden. Toen ik 'grits' bestelde voor bij mijn sandwich, vroeg ze me zelfs of ik wel wist wat dat was. Blijkbaar is het het meest teruggestuurd product in die toko. Ik had het van de week al een keer op en stelde haar gerust. Grits is een soort rijstepap, dat ik erg lekker vind met een beetje suiker :)

Tegen een uur of elf kwamen we aan bij de parkeerplaats van Magic Kingdom, waar we de ferry naar het park namen. Druk! Echt wat een verschil met de eerste keer dat we hier kwamen! Je moet er niet aan denken dat dit alle dagen van onze vakantie zo zou zijn geweest. Dan ben ik toch blij dat ik wat research heb gedaan van tevoren.

Jolanda en ik hadden besloten dat dit een soort onze huwelijksreis was, aangezien we sinds ons trouwen nog niet echt op vakantie zijn geweest (buiten een weekje op de camping in Limburg). Daarom zijn we eerst even naar de guest service gegaan om deze buttons op te halen:

Als je zo'n button draagt, word je de hele dag gefeleiciteerd door alle castmembers van het park, erg leuk.
Ik voelde me nog steeds niet zo lekker en daarom zijn we maar begonnen met een rondje bejaarden-attracties in tomorrowland. Een suf treintje en en een nog veel suffer carousel-theater. Toen toch maar even een fastpass gehaald voor het betere werk: Space Mountain. Je kunt merken dat dit een al wat oudere attractie is en de rit was nou niet bepaald soepel. Op dan naar het minstens zo suffe It's a small world. Hier stond zelfs en rij van 25 minuten, maar we zijn toch maar aangesloten. Verder hebben we hier en daar wat attracties gedaan als de rij niet te lang was, of als er een fastpass te krijgen was. Ik wilde eigenlijk gewoon terug naar het hotel, maar Jolanda wilde de Electric Parade erg graag zien, dus zijn we toch maar gebleven.
Even over vijf hebben we een show bekeken op het centrale plein en hebben we nog wat rustige attracties gedaan om de tijd tot de parade vol te maken. Ook even wat drinken natuurlijk, want het was een erg warme dag. Volgens mij de warmste tot nu toe. Jolanda weet nog niet zo goed wat ze van Powerade, een drankje dat ik erg lekker vind, vindt:

Ook hebben we een bevroren banaan met chocola gehaald, iets wat ik al de hele vakantie wilde proberen:

Ook niet te vreten. De chocola is best lekker, maar de banaan smaakt naar... bruine banaan. Bah!
Wat ook niet beviel vandaag was het aantal Mexicanen. De parken hier wemelen er toch al van en de prijs voor meest asociaal volk gaat overtuigend naar hen. Ze denken dat de hele wereld om hun draait, ze dringen voor, ze stinken, ze zijn luidruchtig, ze duwen in rijen... ik heb echt geen goed woord voor ze over.
Om kwart voor zeven begon het ineens te onweren en te hozen. Gelukkig was dat om kwart over zeven weer over en zijn we een plekje gaan zoeken langs de route vande parade, die om acht uur zou beginnen. En om acht uur kwam het bericht: Parade staat op losse schroeven, hij wordt in ieder geval uitgesteld, misschien geannuleerd. Hebben we daar verdikkie zolang op staan wachten! Tien voor half negen kwam gelukkig het verlossende woord dat hij toch door zou gaan. Gelukkig!

Ikzelf vond het niet veel, aangezien we praktisch hetzelfde ook al in Parijs hebben gezien, maar Jolanda vond het prachtig. Dat ik er niks aan vond, kan ook te maken hebben met het feit dat ik me niet lekker voelde en ondertussen behoorlijk chagerijnig was.
Na de parade hebben we3 niet meer op het vuurwerk van negen uur gewacht en zijn we direct terug naar de auto gegaan. Inmiddels is het elf uur geweest en mijn oor zit nog steeds dicht. Ik mag toch hopen dat dat morgen over is, als we naar Busch Grardens gaan, het park met de meest heftige achtbanen. Misschien dat een nachtje slapen me goed doet. Trusten!